Ο Χαμομηλάκης λέει την ιστορία του στη Λυδία.

O μικρός Χαμομηλάκης ο Ζακετάκης σήμερα θα πει την ιστορία του στη Λυδία την Τιγρίνα.

Λοιπόν, άκου Λυδιάκι μου.

Οταν ημουνα μικρός , δηλαδή πιο μικρός από ότι είμαι σήμερα, να τόσος δα μικρούλης, πονούσε το κεφαλάκι μου και η μαμά μου η Χαμομηλίνα με πήγε στον γυιό του κυρ Λαγού να με κυττάξει. Ο νεαρός Λαγουδίνος είχε σπουδάσεις γιατρός και είχε έρθει στο δάσος να φροντίζει όλα τα ζωάκια και όλα τα λουλουδάκια που τον είχαν ανάγκη.

Με ξαπλώνει λοιπόν Λυδιάκι μου ο γιατρός Λαγουδίνος με κυττάει από δω , με εξετάζει από κει και κουνώντας το κεφάλι του σκεφτικός ... και...δεν λέει κουβέντα...

Η μαμα Χαμομηλίνα ανήσυχη, ο μπαμπάς Χαμομηλίνος το ίδιο κι αυτός.

Και μετά από λίγα λεπτά , επιτέλους μίλησε ο γιατρός.

Δεν είναι τίποτα σοβαρό Χαμομηλοοικογένεια. Ο μικρός Χαμομηλάκης θα χρειαστεί μια θεραπεία που θα πω εγώ και θα γίνει γρήγορα καλά.

Απλά πρέπει να κάνει αυτά που θα του λέμε, για να τελειώσουμε γρήγορα και μετά να μπορεί να παίζει με τα αδελφάκια του και τους φίλους του.

Αρχίζουμε...

πρώτα φέρνει τους βοηθούς του - νοσοκόμους τα μυρμήγκια που θα ανοίξουν μια τρυπούλα στο κεφαλάκι για να βγάλουν απο εκεί ότι δεν χρειαζόταν.

Η κυρία Μέλισσα τσίμπησε τον Χαμομηλάκη για να κοιμηθεί και να κάνει ο γιατρός με την ησυχία του την δουλειά του.

Αφού όλα πήγαν καλά και ο Χαμομηλάκης φόρεσε στο κεφάλι του ένα άσπρο καπελάκι που πολύ του άρεσε. Επρεπε να συνεχίσουν με άλλη θεραπεία τώρα.

Κλάμα ο Χαμομηλάκης, είχε κουραστεί απο τα σούρτα φέρτα με το γιατρό , τους νοσοκόμους μυρμηγκάδες, τη νοσοκόμα κυρα Μέλισσα που τον πονούσε με τα τσιμπήματά της. Εκλαιγε και θύμωνε και κατέβαζε τα μούτρα.

Αυτά Λυδιάκι μου τα λένε τώρα που μεγάλωσα λίγο η μαμά μου, ο μπαμπάς μου και τα αδελφάκια μου, αλλά εγώ ούτε που τα θυμάμαι. Εγώ λέω μα δεν ήμουν καλό παιδάκι? Εγώ έκλαιγα και θύμωνα? Μα δεν μπορεί.

Και συνεχίζω Λυδιάκι. Μετά ο κυρ Λαγουδίνος ο γιατρός είπε ότι πρέπει να ρίξουν ζεστό ήλιο στο κεφαλάκι μου για να γίνει εντελώς καλά. Αλλά πως εγώ πρέπει να είμαι ακίνητος για να πάνε οι ακτίνες του εκεί που πρέπει. Μου φτιάξανε και μια μάσκα , είπε η μαμά και ο μπαμπάς, που θα έπρεπε να φοράω. Εγώ όμως τίποτα. Δεν καθόμουν με τίποτα. Και έκλαιγα και χτυπιόμουν και τους θύμωνα. Τότε είπε ο κυρ Λαγουδίνος θα τον κοιμήσουμε τον Χαμομηλάκη και θα του ρίξει ο ήλιος τις ακτίνες του.

Ετσι και έγινε. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι μικρή μου Λυδία, έπρεπε να κάτσω, για να τελειώνει και αυτό που έπρεπε να γίνει και να γίνω γρήγορα καλά να βγαίνω στις κούνιες και να πηγαίνω να παίζω.

Δεν ήταν και τίποτα το δύσκολο να κάθομαι ακίνητος για λίγο. Ούτε πονούσε άλλωστε. Αλλά επειδή ήμουν μικρούλης φοβόμουν. Ηταν πράγματα άγνωστα για μένα.

Αυτά γίναν όταν ήμουν μικρούλης και γι αυτό η μαμά μου η Χαμομηλίνα μου φοράει ζακετάκι και με προσέχει λίγο περισσότερο από τα αδελφάκια μου, να μην κρυώσω, να φάω και όλα αυτά που κάνουν οι μαμάδες.

Ετσι έχει η ιστορία μου μικρή μου Λυδία μου και σου λέω ότι δεν είναι τίποτα, τα έχω περάσει και εγώ αυτά και όλα θα πάνε καλά και θα τα θυμάσαι όταν μεγαλώσεις και θα τα λές σε άλλα παιδάκια.

Πολλά φιλάκια απο τον Χαμομηλάκη τον Ζακετάκη μικρή μου Λυδία.

Και πσστττ θα πάνε όλα καλά. Να μη φοβάσαι τίποτα.