Mισοήμερη εκδρομή στην Αθήνα.

Σήμερα το πρώι ξύπνησα, πλύθηκα, ντύθηκα, έβγαλα τον Sakil βόλτα γιατί έκλαιγε, ήπια καφέ, μετά έβγαλα την Μέμα βόλτα γιατί δεν έκλαιγε και ξεκινήσαμε με τον "καλό μου" και συμβίο μου Δ. για την Αθήνα. Για δουλειά όχι για βόλτα. Για αγορά πολύτιμων και ημιπολύτιμων λίθων.

Στο δημοτικό μετά από εκδρομή δεν μας έβαζαν πάντα έκθεση πως περάσαμε?

Ετσι κι γω είπα να γράψω μια έκθεση πως τα πέρασα στην "μισοήμερη εκδρομή μου στην Αθήνα". Γιατί μπορεί να ξεκίνησε ταξίδι για δουλειά, εξελίχτηκε όμως σε εκδρομούλα. Οι φωτογραφίες παρακάτω και κλεψιμέϊκες, ακόμα όχι δικές μου. Οσονούπω οι δικές μου.

Εγώ είμαι γέννημα θρέμα Αθηναία. Κατά καιρούς βέβαια έφευγα και ζούσα αλλού, είτε στο εσωτερικό της χώρας, είτε στα εξωτερικά. Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που ζω εκτός Αθηνών είναι τα τελευταία 6 (περάσαν κιόλας) χρόνια που ζω και απασχολούμαι στο Ναύπλιο. Οι επισκέψεις μου στο κλεινόν άστυ είναι περίπου 2 με 3 φορές το χρόνο.

Οταν ήρθα στην Περιφέρεια ,κατόπιν δικής μου επιλογής,για να ζήσω μόνιμα, πίστευα ότι θα πηγαίνω πιο συχνά. Περνώντας όμως ο καιρός η συχνότητα έγινε αραιότητα.

Τί μου λείπει από την πατρίδα μου?

1ον. Οι φιλενάδες μου. Η εξής μία κολλητή μου Λίλη. Φιλίες ετών, δοκιμασμένες στα δύσκολα, περασμένες δια Πειραιώς και σιδήρου (που έλεγε μια θειά μου), τα 40 κύμματα, ψιλοκοσκινησμένες, που αντέξαν και έδεσαν σαν γλυκό του κουταλιού βύσσινο.

2ον. Οι κινηματογράφοι. Γιατί αλλιώς είναι να βλέπεις μια ταινία με τα ποπ-κορν και το αναψυκτικό και να ζεις όλη αυτή την ατμόσφαιρα της ετοιμασίας προς, της αγωνίας θα βρω θέση για την ταινία που θέλω να δω, ή θα μπω σε άλλη αίθουσα και θα δω "πατάτα", τον καφέ πριν ή μετά, και γενικά αυτή την ιεροτελεστία που περικλείει μια ταινία. Το ίδιο είναι να την δεις στο video? Οχι, βέβαια. Καθόλου το ίδιο.

3ον. Το shopping therapy Ερμού, Κολωνάκι και αλλαχού. Ε ναι, αυτό μου λείπει. Γυναικοπαρέα χαζεύοντας στα μαγαζιά, δοκιμάζοντας από ρούχα μέχρι γούνες και καπέλα και περνώντας όμορφα πρωϊνά.

Τώρα τί δεν μου λείπει.

1ον. Μα γιατί κορνάρουν δαιμονισμένα Οδηγοί σε Απόγνωση? Δεν μου λείπουν τα ντεσιμπέλ από τις κόρνες.

2ον. Το καυσαέριο. Το ξεσυνήθισα και εκεί κάπου στο Δαφνί, το μύρισα. Μετά από λίγο , να και η αλλεργία μου. Λένε ότι η αλλεργική ρινίτιδα είναι ένα κι ένα όταν είσαι κοντά σε άνθη, γύρη κλπ. Εμένα εδώ δεν με πιάνει , στην Αθήνα μπούκωσα. Αψού κι αψού και να κλαίω.

3ον. Η βρώμικη μα πολύ βρώμικη αυτή πόλη. Πιο βρώμικη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν πρέπει να υπάρχει. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει.

Αυτή η πόλη θέλει ολόκληρη ένα καλό βιολογικό πλύσιμο μιά φορά τη βδομάδα, μπας και συνέλθει από την μαυρίλα της. Δεν συνεχίζω το "τι δεν μου λείπει" γιατί αντί για ανάρτηση θα βγεί βιβλίο.

Και διαπίστωσα: Ένοιωσα εντελώς έξω από τα νερά μου . Ξεσυνήθισα. Δεν ένοιωσα άνετα. Ούτε στο Μετρό, ούτε στους δρόμους, ούτε στα πεζοδρόμια, ούτε πουθενά. Δεν μου άρεσε το συναίσθημα. Το ίδιο συναίσθημα είχα νοιώσει όταν γυρνώντας από Πορτογαλία εμφανίστηκα πρώτη μέρα στη δουλειά μου, στο Σύνταγμα. Και δεν ήταν αμέσως. ΄Ενα μήνα έκανα εδώ διακοπές.

Πολλή φασαρία, ο κόσμος να σπρώχνεται, όλοι βιαστικοί και μουρτζούφληδες. Με ένα άγχος να προλάβουν. Ο τροχονόμος μές στη μέση της Πανεπιστημίου, να σφυράει, όχι αδιάφορα, με όλη του τη δύναμη την έρμη τη σφυρίχτρα.

Και ήθελα: Να γυρίσω πίσω, όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Και είπα ότι μπορεί να πήγαμε για δουλειά , αλλά στο γυρισμό μου λέει ο καλός μου. Θέλεις να πάμε από Επίδαυρο? Πέταξα τη σκούφια μου. Και συνιστώ σε όποιον κατέβει κατά κάτω να στρίψει από τον Ισθμό προς Επίδαυρο. Μετά τον Ισθμό είναι οι Καρυές, τα Λουτρά Ωραίας Ελένης, και η Επίδαυρος.

Μια μια πολύ όμορφη διαδρομή , εκτός Εθνικής Οδού, δίπλα στη θάλασσα, μέσα από πευκοδάσος, ευτυχώς μικρό κομμάτι καμένο και το υπόλοιπο ανέπαφο , ακόμα. Στο δρόμο σταματήσαμε στη Μονή Αγνάντου για τσιγάρο και έγω μάζεψα όμορφα λευκά αγριολούλουδα που δεν τα είχα ξαναδεί.

Ετσι μεσημεράκι επιστρέψαμε στη βάση μας κουρασμένοι, αλλά ευχαριστημένοι από την μισοεκδρομούλα.

Τί θέλει μωρέ ο άνθρωπος , σκέφτηκα, για να χαρεί? Απλά πραγματάκια. Γιατί αν περιμένουμε τα συνταρακτικά στη ζωή μας, με μια πίκρα θα είμαστε καθημερινά. Δεν πρόκειται να γελάσει το χειλάκι μας. Γι αυτό ας ζούμε τις μικρούλες όμορφες στιγμούλες και ας μην της αφήνουμε να μας φεύγουν.

Παραλίγο να ξεχάσω κάτι που μου έκανε εντύπωση: Το πρώι που έβγαζα τα ζωντανούλια μου βόλτα στον ουρανό τα σύννεφα είχαν κάτι περίεργα σχήματα, σαν σκουπισμένα. Σαν να είχε πάρει ο ζωγράφος το πινέλο βεντάλια και να είχε απλώσει το λευκό στον γαλάζιο καμβά. Και είπα κύττα ο αέρας σχήματα που τους έδωσε. Πλησιάζοντας στην Αθήνα , εκεί κοντά στα Μέγαρα , ξανακυτάω τον ουρανό και βλέπω αυτές τις γραμμές που αφήνουν τα αεροπλάνα. Κάποτε νόμιζα ότι είναι τα αεροπλάνα που κάνουν προβλέψεις για τον καιρό. Τώρα όμως.... Έχετε διαβάσει για τα περιβόητα chemtrails, (όρος που μπήκε στη ζωή του πλανήτη γη πριν από εννέα χρόνια) τις «χημικές ουρές», με μεγάλου μήκους λευκές γραμμές? Εκτός από τις λευκές γραμμές, ένα μεγάλο πλήθος από «παράξενα» ατμοσφαιρικά φαινόμενα, όπως σύννεφα με τη μορφή μαστών ή τεράστιων κυμάτων. Η πρώτη αναφορά - καταγγελία για την ύπαρξη των chemtrails και στην Ελλάδα έγινε στη Γλυφάδα το 1999. Αλλά για τα Χημικά Ίχνη θα σας πω άλλη φορά. Γιατί το έψαξα και βρήκα πολλά μέσα στον διαδίκτυο για αυτά.