Ηταν ....
ηταν που ειχα τυλιξει τους οργασμους μου σε ριζοχαρτο και πανι βελουδινο.....μαυρο , με μια κοκκινη κορδελα να θυμαμαι τι εχω εκει….
ηταν....
ηταν που τους ειχα βαλει κατω κατω στο μπαουλο....
ηταν ... που ηρθε και τους ξεθαψε σε μια μονο στιγμη...
αυτό ηταν τελικα, τιποτα άλλο….
Έτσι είναι... μια στιγμή αρκεί μονάχα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήMαριελακι μου , ετσι!!! Μια στιγμουλα αρκει!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλακια σου!
πάντα τέτοια βγάλτε τα μπαούλα στο φως
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλκμήνη, αγαπούλα, όχι, μην πουλάς τις μνήμες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς τη μνήμη, απλά δεν υπάρχεις.
Καταπληκτική επιλογή το ποίημα του Ρίτσου, ως μότο...
Η... εξ αγχιστείας φιλενάδα (μια που είσαι η μπον φιλέ της αδερφής μου)
κ.κ.
akrat ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνωνυμη Κικιτσα (παραπονιαρα μου)
ΑπάντησηΔιαγραφήσ ευχαριστω για το περασμα σου...!
φιλακια πολλα :*
Δωράκι ένα ποίημα ενός πρόσφατα χαμένου ποιητή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΕΡΙΑ
Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
Με την αγάπη μου
κ.κ.
Μη ξεχνάς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι άνθρωποι δεν σταματούν να ερωτεύονται επειδή γερνούν, αλλά γερνούν επειδή σταματούν να ερωτεύονται...
:))