Το αλεπούδι και ο λυκάκος

Κεφάλαιο 1^ο

Google Ετικέτες : παραμύθι

Mια όμορφη χειμωνιάτικη νύχτα το μικρό αλεπουδάκι βγήκε στο δάσος να βρει παρέα. Διάφορα άλλα ζωάκια ήταν και αυτά έξω. Άλλα παίζανε , άλλα τρώγανε, άλλα μιλούσανε, άλλα χαϊδευόντουσαν.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι το αλεπουδάκι δεν έμενε σ αυτό το δάσος, μόνο για λίγο είχε έρθει , έτσι για διακοπές.

Η φωλίτσα του ήταν σε άλλο δάσος μακρινό, πολύ πιο μακριά από αυτό εδώ.

Το αλεπουδάκι εκείνο το βράδυ ένοιωθε περίεργα, είχε μια κρυφή διαίσθηση που δεν ήξερε τι θα του συμβεί, αλλά κάτι περίεργο περίμενε να γίνει…

Μύρισε τον αέρα γύρω του και μια τελείως διαφορετική οσμή έφτασε στα ρουθούνια του. Ξένη, καθόλου γνωστή. Ξαναμύρισε μπας και καταλάβει τι ζωάκι ήταν αυτό κάπου κοντά του και τότε είδε πίσω από τους θάμνους κάτι να κουνιέται.

Φοβήθηκε και κούρνιασε…

Ήταν ένα άλλο ζωάκι εκεί κοντά του, άγνωστο… δεν το είχε ξανασυναντήσει.

Χμμμ σκέφτηκε το μικρό αλεπούδι…και τώρα τι κάνω;

Περίεργο όπως ήταν, πλησίασε τους θάμνους … και … τι να δει…

Ένα Λύκο…!!!!

Ενα λυκάκο… να το κοιτάει και να το ..ζυγίζει με το βλέμμα του…

Το αλεπουδάκι φοβισμένο μεν, περίεργο δε, έμεινε ακίνητο. Τότε ο λύκος το πλησίασε και του έκανε σνιφ σνιφ.

Παίρνοντας λίγο θάρρος -και πιο πολύ επειδή ήταν μικρό και ανήξερο- βγάζει ένα γρυλισματάκι και λέει στο λύκο:

- Γκρρρρ δεν μου αρέσει να με μυρίζουν… γκρρρ…

χεχεχε…γέλασε ο λύκος από το γρύλισμα του μικρού αλεπουδιού και το ξαναμύρισε πάλι …σνιφ σνιφ σνιφ…

Το μικρό αλεπουδάκι, ασυνήθιστο από τέτοιου είδους συμπεριφορές σηκώθηκε και έφυγε…

Την άλλη μέρα το αλεπουδάκι βγήκε βόλτα στο δάσος χαιρέτισε τα άλλα ζωάκια, μίλησε μαζί τους, αλλά τα πονηρά ματάκια του έψαχναν το λύκο που είχε γνωρίσει. Πήγε από δω, πήγε από κει, πουθενά ο λύκος.

Το βράδυ ξαναβγήκε μια βόλτα, με την ελπίδα μήπως και τον βρει, αλλά γύρισε άπρακτο στη φωλίτσα του.

Για πολλές μέρες έβγαινε στο δάσος, ήταν κοινωνικό με τα άλλα ζώα, αλλά ο σκοπός του ήταν πια ένας : να βρει το λύκο.

Ώσπου μια μέρα τον ξαναείδε σε ένα ξέφωτο του δάσους να μιλάει ψιθυριστά με άλλα ζώα και τον χαιρέτισε. Αυτός ξαναπήγε κοντά και άρχισε πάλι τα σνιφ σνιφ, που από τη μια εκνεύριζαν το αλεπουδάκι, από την άλλη άρχιζαν να του αρέσουν. Αυτό δεν ήταν συνηθισμένο να το πλησιάζουν και να το μυρίζουν τα άλλα ζωάκια. Άσε που ήταν και άγριο, δάγκωνε, κλωτσούσε, έκανε όλα αυτά που σε άλλα ζώα του δάσους άρεσαν και σε άλλα δεν άρεσαν.

Με τον λύκο όμως τα είχε λίγο χαμένα. Δεν ήξερε ούτε γιατί τον έψαχνε, ούτε γιατί τον άφηνε να το μυρίζει -και ας έβγαζε ακόμα μικρά γρυλισματάκια- ούτε γιατί χαιρόταν όταν τον έβρισκε.

Σιγά σιγά το αλεπουδάκι έβγαινε τις βολτίτσες του με ένα και μόνο σκοπό. Να βρει τον λύκο, να το μυρίσει, αυτό να του γρυλίσει χαριτωμένα, να του κάνει μπόϊνγκκκκ και μετά να γυρίσει χαρούμενο στη φωλίτσα του.

Πέρασαν πολλά τέτοια βράδια που το αλεπουδάκι έβγαινε, και άλλοτε συναντούσε το λύκο και ήταν χαρούμενο για το λίγο που μιλούσαν και προπάντων για τα σνιφάκια, και άλλοτε δεν τον έβρισκε και γύρναγε στεναχωρημένο στη φωλίτσα του.

Το αλεπουδάκι λοιπόν με το λυκάκο είχαν γίνει κάτι σαν φιλαράκια. Μυριζόντουσαν, παίζανε… αυτός άλλες φορές ήθελε να του κρεμάσει ντενεκάκια στην ουρίτσα του, που δεν είχε γιατί ήταν και το μόνο κολοβό αλεπούδι του δάσους και ίσως γι αυτό ήταν και επιθετικό με τα άλλα ζωάκια.

Και έτσι περνούσαν οι μέρες , περνούσε ο καιρός …

Ώσπου μια ηλιόλουστη μέρα κανονίσανε να βρεθούνε μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα όλων του δάσους και να τα πούνε κάπου πιο ήσυχα.

Το μικρό αλεπουδάκι ήταν πολύ αγχωμένο για αυτή τη συνάντηση, γιατί όσο ήταν κάτι σαν φιλαράκια με το λύκο, όλα ήταν καλά και ωραία. Τώρα όμως…; Και από νωρίς το πρωί χτένιζε τη γουνίτσα του, έφτιαχνε τα ματάκια του, έπλενε με τη γλωσσίτσα το δερματάκι του και από τη μια ήταν χαρούμενο, από την άλλη ήταν και λίγο φοβισμένο, χωρίς να ξέρει και τον πραγματικό λόγο. Σημασία έχει ότι ήταν κατενθουσιασμένο γι αυτή τη συνάντηση.

Και έφτασε αυτή η στιγμή…!!!!