...συνέχεια στο παραμύθι...

Κεφάλαιο 2^ο

Το αλεπουδάκι και ο λυκάκος συναντήθηκαν μόνοι τους.

Τι χαρούμενο που ήταν το αλεπούδι!!!!!!

Και ο λύκος όμως φαινόταν χαρούμενος!!!!

Τα είπαν, γελάσανε και μετά σκεφτήκανε να πάνε κάπου πιο μακρυά μες στο δάσος να μείνουν τελείως μόνα τους.

Βρήκαν ένα σκιερό μέρος κάτω από πυκνή βλάστηση και καθίσανε πάνω στο μαλακό χορτάρι να κοιταχτούνε.

Το αλεπουδάκι βυθίστηκε στα γλυκά μάτια του λυκάκου πού σαν να ήταν φοβισμένα, σαν να ήταν αμάθητα να τα κοιτάνε με τέτοιο τρόπο, σαν … και αυτό δεν μπορούσε και δεν καταλάβαινε τι θέλανε να πούνε αυτά τα γλυκά ματάκια. Κάτι που επίσης το ξάφνιαζε ήταν που η καρδούλα του χτυπούσε πιο γρήγορα από ότι συνήθως.

Χμμμ … μα τι γλυκός λυκάκος φαίνεται αυτός!!!!… σκέφτηκε. Και γιατί μου λέγανε ότι οι λύκοι είναι κακοί και πρέπει να τους προσέχω;;

Περίεργο και σαν μεθυσμένο όπως ήταν, πλησίασε πιο πολύ το λύκο να τον μυρίσει από πιο κοντά. Αυτός, προς στιγμήν τραβήχτηκε λίγο και σήκωσε το τρίχωμά του στην πλάτη.

Ουπσσς σκέφτηκε το αλεπούδι,,, χμμμ μα τι έκανα και μου αγρίεψε;;

Ξαναπλησίασε σε λίγο και ο λύκος το άφησε να τον μυρίσει. Μμμμμ τι όμορφα που μύριζε το δερματάκι του… η γουνίτσα του…

Τότε το αλεπούδι δεν κατάλαβε πώς βρέθηκαν ενωμένα τα χειλάκια τους στα πιο γλυκά φιλάκια του κόσμου. Εεεε εκεί ήταν που το αλεπούδι κόντεψε να πέσει κάτω ξερό. Φοβήθηκε ότι ακούγεται το νταπ ντουπ της καρδούλας του και ότι θα τρομάξει το λύκο.

Μα και ο λυκάκος κρατούσε το μικρό αλεπούδι αγγκαλίτσα και του έδινε όλη τη γλύκα του και κάτι φιλάκια που μοιάζαν ποτισμένα με σπάνια βότανα του δάσους.

Και κάπως έτσι με αγκαλιές και πολλά φιλιά ήταν η πρώτη τους κρυφή συνάντηση, και έτσι γεννήθηκε το «μικρό τους μυστικό». Το είπαν έτσι γιατί δεν θέλανε να μάθουν τίποτα τα άλλα ζωάκια του δάσους, μήπως και ζηλέψουν και τους ματιάσουν στο τέλος.

Και κάπως έτσι άρχισε η μικρή όμορφη ιστορία του Αλεπουδιού και του Λυκάκου.

Απρόσμενα, ξαφνικά, γλυκά, λες και ήταν γραμμένη σε κάποιο αστέρι και κάποια στιγμή θα γινόταν.

Και μετά από λίγες μέρες ξαναβρεθήκαν στο ίδιο μέρος για να ζήσουν το «μικρό τους μυστικό» και να μεθύσουν από τα γλυκά φιλάκια και τις αγκαλίτσες που κάνανε και τα μυρισματάκια το ένα στο άλλο και τα γλυψιματάκια στις γουνίτσες τους.

Όλα για τα δυο ζωάκια ήταν τόσο όμορφα, ή σχεδόν όλα. Γιατί το αλεπουδάκι έπρεπε να γυρίσει στο άλλο το μακρινό δάσος και να αποχωριστούνε.

Πόσο λυπημένα ήταν και τα δύο τους.

Πόσο πονούσαν οι καρδούλες τους.

Πόσο κλαίγανε τα ματάκια του αλεπουδιού.

Αλλά και ο λυκάκος ήταν στεναχωρημένος, μόνο που δεν ήθελε τόσο να το δείχνει.

Φοβόταν μήπως δεν ξαναδεί το μικρό Αλεπούδι,

αλλά και αυτό, τον ίδιο φόβο είχε στην καρδούλα του πού τώρα έκλαιγε βουβά.

...συνεχίζεται...

Google Ετικέτες : παραμύθι