Θυμάμαι... εκ βαθέων...

"ΘΥΜΑΜΑΙ..."
Την ιδέα την πήρα από το startpoint .

"Κάποτε συνέβη κάτι που σημάδεψε τη ζωή μας. Κάτι που δημιούργησε μια δυνατή ανάμνηση. Μια μεγάλη στιγμή, μια μοναδική εμπειρία, μια παράξενη σύμπτωση, ένα παιχνίδι της τύχης, ένα αναπάντεχο περιστατικό, μια σπάνια ευκαιρία που χάθηκε, κάτι που έχει καταγραφεί στη μνήμη μας με ανεξίτηλα γράμματα... Κάτι που νοσταλγούμε, κάτι που όταν το θυμόμαστε μας φέρνει ένα μελαγχολικό χαμόγελο στα χείλη, ένα μυστικό εντελώς δικό μας, ένα όνειρο που για μερικά δευτερόλεπτα έμοιαζε να γίνεται πραγματικότητα αλλά τελικά έμεινε όνειρο... Bεβαίως και κάτι που ξεκίνησε κάποτε και δεν έχει τελειώσει ακόμα αλλά θυμόμαστε με κάθε λεπτομέρεια πώς άρχισε...

Γράψτε αυτή τη μία, την πιο πολύτιμη ανάμνησή σας και μοιραστείτε την με τους άλλους φίλους του blog. Θα ανακαλύψετε ότι, γράφοντας, θα ανασύρετε από τα βάθη της μνήμης σας και της ψυχής σας σπουδαία συναισθήματα τα οποία πιθανότατα δεν γνωρίζατε ότι υπάρχουν, μέσα από μια πρωτότυπη διαδικασία που λειτουργεί απελευθερωτικά, σχεδόν λυτρωτικά!.. "

Και να συμπληρώσω λέγοντας αν θέλετε μπορείτε να γράψετε μια δυνατή και ευχάριστη θύμησή σας και μία δυνατή και δυσάρεστη. Τα σχόλια με τις ιστορίες θα προστεθούν στην ανάρτηση, έτσι ώστε να γίνει μια τεράαααααααστια ανάρτηση με προσωπικές στιγμές όλων μας.

Και ας κάνω εγω την αρχή, για να δώσω και το καλό παράδειγμα.

Και πηγαίνοντας πίσω να διαλέξω στιγμές ξεκινάω από την πιο δυσάρεστη (συγγνώμη) στιγμή της ζωής μου.

Θυμάμαι, όταν "έφυγε" η μητέρα μου.

Το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Ημουν 19 χρόνων και την είχα τόσο ανάγκη. Και ήταν τόσο νέα! Ούτε 50. Αλλά ο καρκίνος δεν κοιτάει ηλικίες...!!!! Χτυπάει και ριζώνει μέχρι να ξεριζώσει.

Τώρα όσον αφορά ευχάριστες και όμορφες στιγμές πολλές. Και αυτές από παιδική , εφηβική και λίγο μετά την εφηβεία. Μετά αρχίζουν τα "πρέπει", οι υποχρεώσεις, το άγχος, το τρέξιμο, ο αγώνας. Και αν δεν μπορέσουμε μόνοι μας να βρούμε προσωπικές χαρές, όπως ...

ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα,

μια βόλτα στην παραλία πλατσουρίζοντας στην θάλασσα,

πρωϊνό ξύπνημα ακούγοντας τα πουλιά να κελαηδούν,

ένα βράδυ με πανσέληνο,

μια ξαφνική μπόρα,

το χάδι στο αγαπημένο μας ζωάκι και αυτό το βλέμμα του που χωρίς να μιλάει λέει τόσα πολλά,

....τότε το έχουμε χάσει το παιχνίδι.

Αν περιμένουμε συγκλονιστικές χαρές στη ζωή μας , δεν πρόκειται να νοιώσουμε ποτέ χαρούμενοι. Γιατί οι χαρές είναι μικρές καθημερινές στιγμούλες που περνούν και φεύγουν τόσο γρήγορα που πρέπει να τις αρπάξεις.

Αλλά αναρωτιέμαι γιατί οι ευχάριστες στιγμές είναι λιγότερες δυνατές από τις δυσάρεστες? Και γιατί οι δυσάρεστες είναι πιο πολλές από τις ευχάριστες στιγμές στη ζωή μας? Αναπάντητα ερωτήματα που μάλλον θα μείνουν αναπάντητα.

΄Εκανα την αρχή, όποιος θέλει συνεχίζει... Σχόλια από μένα δεν θα υπάρξουν. Μόνο τα δικά σας θα προσθέτω στην ανάρτηση.

............... .................... .......................

Ο/Η H.Constantinos είπε...
Ναί, αυτές είναι οι μικρές προσωπικές χαρές, τόσο απλές, και πάντα δωρεάν... Και άν μπορούμε να τις νοιώσουμε έντονα, τότε θα είναι πάντα περισσότερες οι ευχάριστες από τις δυσάρεστες στιγμές. Αλλά δεν είναι πάντα εύκολο αυτό...
30 Μαρ 2008 3:03:00 μμ

Ο/Η "ζαχαρούλα.." είπε...
..δεν θέλω να γράψω μία δυσάρεστη στιγμή.. θα σου γράψω κάτι ευχάριστο....Ο λατρεμένος νονός μου και θείος, θέλει τόσο ένα παιδί.. τα χρόνια πέρασαν και οι ευχές όλων του τύπου "άντε και του χρόνου με ένα παιδάκι", σώπασαν... τα χρόνια περνούσαν γρήγορα, όμως το ευχάριστο πουθενά.. έτσι όλοι συμβιβαστήκαμε με αυτό.. ήταν σαν κάποιος κρυφός νόμος να υπήρχε και κανείς μας δεν το ανέφερε.. και προχθές, μετά από τόσα χρόνια και ενώ ο νονός μου είναι ήδη 44 χρονών, ο χρόνος σταμάτησε... η γυναίκα του είναιέγκυος... πόσο θέλω να πάνε όλα καλά... προσεύχομαι!!!!
30 Μαρ 2008 3:09:00 μμ

Ο/Η αχτίδα είπε...
Η πιό δυσάρεστη στιγμή της ζωής μου..πολλές ίσως , μα εκείνη που σχίστηκε η καρδιά μου στα δύο ήταν όταν σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια μου το σκυλάκι μου πριν 3 χρόνια ,το κράταγα νεκρό και ματωμένο στην αγκαλιάμου και έκλαιγα με σπαραγμό χωρίς να νοιάζομαι για την γειτονιά μου που βγήκε στα μπαλκόνια ή για τη μπλούζα μου που έγινε κατακόκκινη..Η πιό ευχάριστη στιγμή..πολλές..οι γάμοι των κοριτσιών μου, οι γεννήσεις των εγγονιών μου μα εκείνη που θα πάρω μαζί μου είναι όταν σε μία καθολική εκκλησία είπα το ,ναί, σε έναν..άγνωστο..γιατί τον άνδρα μου τον αγάπησα με αλληλογραφία και την ημέρα που τον παντρεύτηκα ήταν η μέρα που πρωτοειδωθήκαμε( δεν έχει πλάκα;)
30 Μαρ 2008 5:08:00 μμ

Ο/Η ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ είπε...
.....Καλησπέρα Αλίκη! Σήμερα, σήκωσες μαύρη σημαία... Και δεν θα μπορέσω ούτε να την υποστείλω, ούτε να την ακολουθήσω. Μπορώ να έχω μια κουταλιά ζάχαρη στον καφέ; :)) Την αγάπη μου! Να είσαι καλά! :))
30 Μαρ 2008 5:28:00 μμ

O/H Γιώργος Χρηστινίδης είπε...
- "Από καιρό τα σημάδια δεν ήταν καλά, αλλά δεν είχαμε δώσει ιδιαίτερη σημασία. Κάτι που ψηλάφισε στο στήθος της, κάτι που πονούσε και δεν πονούσε, κάτι που ενοχλούσε και δεν ενοχλούσε, κάτι που έπρεπε όπωσδήποτε να εξακριβώσουμε. Τα νέα δεν άργησαν να έρθουν, με τη δριμύτητα και τη κρυάδα που έρχονται συνήθως τα άσχημα νέα, έξω από ένα ιατρικό εργαστήριο στο Ηράκλειο της Κρήτης κάποια στιγμή του 2004. Μου το είπε η ίδια η γυναίκα μου. Η βιοψία δεν ήταν καλή, αυτό που όλοι απεύχονται εμείς το είχαμε αγκαλιά. Ήταν η στιγμή που ένα δάκρυ στα μάτια φλερτάρει με την πτώση, αλλά το αναβάλλει ολοένα για την επόμενη στιγμή, ήταν η ώρα που δεν βγαίνουν λέξεις από το στόμα, τα πόδια σου είναι βαριά και αρνούνται και το πιο μικρό βήμα κι ο κόσμος όλος γίνεται ασπρόμαυρος."(Για την ιστορία: το παλέψαμε, το νικήσαμε, αλλά δεν ξεχάσαμε κάποιες στιγμές ποτέ.)-"Σεπτέμβριος 1999, Κρήτη. Το σχολείο μόλις είχε ανοίξει, αγιασμός ακόμη όχι. Είμαστε στο σχολείο για να το ετοιμάσουμε δάσκαλοι, δασκάλες και ο γυμναστής (εγώ δηλ.). Αναλαμβάνω τη βιβλιοθήκη. Όταν λέμε βιβλιοθήκη εννοούμε στοίβες βιβλίων, σκισμένα εξώφυλλα και σκόνη, αλλά πολύ σκόνη. Προσπαθώ να βάλω τάξη στο χάος. Όταν το ρολόι δείχνει τρεις, το σχολείο είναι άδειο από κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ή υποψία ζωής. Ιδρωμένος, βρώμικος, με χέρια μαύρα από τη σκόνη αιώνων και λυσσασμένος από την πείνα άφησα το σώμα μου να πέσει σε μια καρέκλα. Εκείνες τις στιγμές - όλοι θα το έχετε περάσει - αισθάνεσαι μόνος στον κόσμο, η μοναξιά σε επισκέπτεται και κολλάει επάνω σου χειρότερα από τη σκόνη, άσχημες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου, αναρωτιέσαι γιατί βρίσκεσαι εκεί και τι νόημα έχουν όλα αυτά.Και τότε, μόνο τότε, την απειροελάχιστη στιγμή πριν την παραίτηση συμβαίνει το απροσδόκητο. Έρχεται η ανατροπή των πάντων, μια σπίθα στο σκοτάδι, ένα θεικό σημάδι, ένα αεράκι που ψιθυρίζει: ποτέ δεν είσαι απόλυτα μόνος. Η Σταυρούλα και η Μάρθα, δυο μαθήτριες της έκτης εισέβαλαν στο σκονισμένο χαρτοβασίλειο και άρχισαν:-Τι κάνετε κύριε;-Ακόμα εδώ είστε κύριε;-Φτάνει πια κύριε.-Κύριε είναι αργά.-Κύριε ελάτε λίγο κάτω.-Κύριε ελάτε λίγο κάτω τώρα.Με τα κύριε και κύριε με οδηγούν σχεδόν τραβώντας με σε μια αίθουσα του ισογείου και τι βλέπω; Πάνω σε ένα καθαρισμένο θρανίο υπήρχε μια υπέροχη ομελέτα, μια χωριάτικη σαλάτα, μια μπύρα, μια χαρτοπετσέτα και ένα μαχαιροπήρουνο.-Κύριε πεινάτε.-Κύριε φάτε.-Κύριε πλύνετε τα χέρια σας.-Κύριε καλή όρεξη!-Κύριε εμείς φάγαμε.Και κάθισαν εκεί δίπλα μου, φύλακες άγγελοι, μέχρι να τελειώσω το φαγητό που είχαν ετοιμάσει στο σπίτι τους για μένα.Όταν μετά από λίγο επέστρεφα σπίτι, θυμάμαι ότι ήμουν ανάλαφρος, σχεδόν χοροπηδούσα, δεν ένιωθα καθόλου κουρασμένος και ολόκληρος ευωδίαζα από ένα θεσπέσιο άρωμα ιδρώτα, σκόνης και αυγουλίλας."(Αλίκη γλυκιά συγχώρεσέ με για την κατάχρηση του χώρου - παρασύρθηκα)Καλό βράδυ.
30 Μαρ 2008 9:35:00 μμ

Ο/Η RedHat είπε...
Καλησπέρα αλίκη...πατριώτισα.Δυσάρεστες στιγμές πολλές στην πορεία της ζωής,αλλά μερικές καρφώνονται πάνω σου,κολλάνε και δεν φεύγουν με τίποτα.Η δίδυμη και μονάκριβη αδελφή μου στην ηλικια των 37 διαγνώστηκε με καρκίνο μαστού.Ενα χτύπημα γερό, δεν μας λύγισε όμως και σταθήκαμε -πιο πολύ η ίδια,που μας έδινε κουράγιο- ορθιοι.Ολη η οικογένεια. Κάθε μέρα, μήνα, χρόνο τον μετρούσα κι έλεγα ....πάει πέρασαν 4...5...10 χρόνια, πάμε καλά. Και πηγαίναμε μέχρι που ο καρκίνος ξανακτύπησε. Είχαν περάσει 13 χρόνια. Στόν άλλο μαστό. Αυτό δεν άντεξα.Ενα μεγάλο, τεραστιο ...γιατί; με ακολουθεί απο τότε.Γιατί 2 φορές η αδελφή μου και οχι εγω;.Δίδυμες είμαστε,γιατί πάλι αυτή;Δεν το ξεπέρασα ποτέ αυτό.Ο δεύτερος καρκίνος ήταν επιθετικός. Σε 1 χρόνο ειχε φύγει.Δεν ξέρω γιατί έχουμε την τάση οταν ειναι να διαλέξουμε μεταξύ ενος ευχάριστου και ενός δυσάρεστου γεγονότος, να ξεκινάμε πάντα απο το δυσάρεστο. Ισως θέλουμε η τελευταία γεύση να ειναι γλυκιά.Ευχάριστα;...Δεν σου χτυπάνε την πόρτα,πιστεύω οτι πρέπει να βοηθήσεις και εσυ να γίνουν. Ετσι λοιπόν .... εύχαριστα ειναι....οταν το πρωί σε ενα αδειο σπίτι,απολαμβάνω τον καφέ μου,ακούγοντας μουσική..όταν το μεσημέρι,γεμίζει το σπίτι με φωνές και λίγες γκρίνιες..οταν φυτρώνουν οι σπόροι στις γλάστρες ...οταν αφήνω πίσω μου τις σήραγγες της Κινέτας-ορόσημο οτι το Ναύπλιο ειναι μια δρασκελιά...οταν με υποδέχεται ο Κυριάκος - ο ναυπλιώτης σκύλος- κλαίγοντας απο χαρά...οταν τα παιδιά μου με πειράζουν και ταυτόχρονα με επικροτούν για την σχέση μου με το μπλογκ..και όπως μου εξομολογήθηκε ο γιός μου, περηφανεύεται για μένα στο σχολείο..ετσι κι αλλιώς το σινικό τείχος αποτελείται απο πολλές πέτρες,ετσι και οι μικρές-μεγάλες χαρές της ζωής.
30 Μαρ 2008 10:07:00 μμ

Ο/Η Π.Κ. είπε...
Είμαι σε δύσκολη θέση ν' ανασκαλέψω τις δυσάρεστες στιγμές, πάμπολλες και διαδακτικές!Οι δε ευχάριστες, κάμποσες, αλλά στιγμούλες φευγαλέες. Πασχίζουμε να είναι βαρύτερες και πολυτιμότερες από τις πρώτες!...Κλείνω με το ποιητικό επιφώνημα της Κικής Δημουλά:"θε μου, τι δε μάς περιμένει ακόμα...".Όσο μπορείς Χαίρε!!!
30 Μαρ 2008 10:14:00 μμ

Ο/Η ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...
Δεν είναι πως οι δυσάρεστες είναι περισσότερες, μα είναι πως πονάνε και μας σημαδεύουν περισσότερο.Στις δικές μου καλές και άσχημες που με σημάδεψαν είχα αναφερθεί παλαιότερα εδώ και εδώ

Μόνο εύχομαι από εδώ και πέρα: ΘΕΕ ΜΟΥ ΜΗΝ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΟΣΑ ΜΠΟΡΩ Ν ΑΝΤΕΞΩ

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
31 Μαρ 2008 11:13:00 πμ

Ο/Η Freedula είπε...
Δυσάρεστες στιγμές στη ζωή μας οι περισσότεροι θεωρούμε την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή τον κλονισμό της υγείας του. δυστχώς όλοι μας έχουμε τέτοιες εμπειρίες, που πονάνε και χαράσουν σαν ξυράφι τις ψυχές μας. Δεν θα αναφερθώ σε καμία τέτοια. Γιατί η απώλεια ενός ανθρώπου που αγαπάς είναι από μόνη της συγκλονιστική.Ευχάριστες μικρές στιγμές ομως... πολλές. Οι πρώτες μικρές τρυφερές που μου έρχονται στο νου... είναι οικογενειακές εκδρομές με ώρες ταξίδι να τραγουδάμε σαν μικρά παιδιά όλοι μαζί στο αυτοκίνητο, είναι αγκαλιά ερωτευμένοι, με τον άνθρωπό μου να περπατάμε στην βροχή, είναι στιγμές με φίλους που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια, από μια τους λέξη, ένα τρυφερό "είμαι εδώ" που εκφράζεται με μια σούπα που μου μαγείρεψαν όταν ήμουν άρρωστη, ένα βιβλίο που μου αφιέρωσαν, ένα τραγούδι που μου έγραψαν.Ομορφο ποστ και γλυκά όλα τα λόγια των παιδιών, δυσάρεστα κι ευχάριστα.