Hλιοβασίλεμα.

Τριγυρισματα

Εμεινα πολύ μέσα και τώρα είπα να βγαίνω συνέχεια.

Το χειρότερο πράγμα όταν δεν θέλεις να βγεις είναι να μην το πολεμάς.

Κατάθλιψη!

Μεγάλη υπόθεση! Σοβαρή κατάσταση!

Ε και? Είπα. Θα κάτσω να σκάσω? Η θα κάθομαι μέσα να γίνω ροκφόρ? Ε όχι.

Θα βγαίνω και θα χαίρομαι τη φύση (συμβουλή και της Φαραόνας). Μάλιστα.

Τη φύση που μου χαρίζεται απλόχερα και εγώ την αγνοώ.

Αλα μπρατσέτα λοιπόν τη φίλη Μ., που είναι σχετικά καινούργια στον τόπο και με την ευκαιρία να της μάθω τα πέριξ. Οχι πάλι Καραθώνα. Χθες το πρόγραμμα έλεγε Μύλοι. Ξεκινήσαμε για τους Μύλους , με βαρειά σύνεφα να καλύπτουν τον Αργολικό ουρανό.

Μύλοι ίσον Αρχαία Λέρνα.

Πρώτα πήγαμε στην παραλία Αδεια. Εμ τι θα ήταν ? Γεμάτη?

Και άλλη άποψη της παραλίας.

Μετά προχωρήσαμε σε ένα μονοπατάκι παράλληλα με τη θάλασσα , που εγω δεν είχα ξαναπάει.

Ενοιωσα λίγο σαν Ροβινσώνας , γιατί ήθελα να δω που βγάζει. Περπατήσαμε ανάμεσα από πράσινο

και πορτοκαλιές και βγήκαμε σε ένα πανέμορφο μέρος,

απρόσμενα όμορφο με ένα γεφυράκι, πανύψηλα δέντρα και ....

αυτό κι αν ήταν έκπληξη.. Αυτό!

Το οποίο για να το φωτογραφήσω ανέβηκα, ή μάλλον σκαρφάλωσα πάνω σε κάτι χαλάσματα , γιατί ήταν τεράστιο. Γύρω - γύρω είχε χαραγμένους αριθμούς. Με τη φίλη μου προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τί ήταν αυτό.

Είπαμε ηλιακό ρολόϊ. Αλλά οι αριθμοί δεν παραπέμπαν σε ηλιακό ρολόϊ.

Φεύγοντας βρήκαμε 3 παιδιά και τα ρώτησα. Μου είπαν ότι η θεία τους , τους είπε ότι ήταν παλιό πυροβολείο και βάζαν το κανόνι στη μέση και γύρω - γύρω οι αριθμοί ήταν οι μοίρες.!!!! Τώρα ποιοί? Και που ρίχναν?? Δεν ξέρω, θα σας γελάσω και δεν θέλω.

Αν ξέρει κανείς τίποτα γι αυτό, ας μας πει να μάθουμε. Θα κάνω και μια έρευνα μήπως και βρώ τίποτα σχετικό.

Τα σύννεφα πύκνωσαν και οι πρώτες σταγόνες κάναν την εμφάνισή τους και έτσι μπήκαμε στο αμάξι και φύγαμε. Ηταν ένα όμορφο απόγευμα.

Ετσι πέρασα το χθεσινό απόγευμα.

Χμ.. έκθεση δημοτικού μου θύμισε τώρα αυτό.

Της θάλασσας , των φυτών και των ζώων.

Χθες το απόγευμα αντί να πιω τον καφέ μου στο σπίτι, πήρα τηλέφωνο την προσωπική μου γιατρό ( κτηνιάτρος είναι) και φίλη τη Μ. και πήγαμε στην Καραθώνα.

Ακολουθούν φωτό:

Αδεια. Εντελώς. Τελείως.

Αλλά να πω την αμαρτία μου, αν δεν μου είχε απαγορευτεί το μπάνιο, εγώ θα βουτούσα. Η θάλασσα ήταν υπέροχη.

(Τώρα το κάνω και επίτηδες για τον καμηλιέρη , για να σκάσει από τη ζούλια του, γιατί τον έχω και άχτι...)

Εκεί που πίναμε λοιπόν τον καφέ με την φίλη Μ. ήρθε και ένα παιδί δίπλα , μάλλον ένα παλικάρι και βούτηξε και πολύ ζήλεψα. Φωτο δεν έχει.

Ηρθε όμως κι ένας άλλος επισκέπτης κοντά μας που του ζήτησα την άδεια και ποζάρισε.

Δεστε τον. Ξανθός κούκλος, παλιός γνώριμος και από προηγούμενες φορές. (Εδώ είναι τον Αύγουστο)

(Και εδώ ειναι χθεσινές)Του ζητάω να μείνει για λίγο ακίνητος. Και μένει.

Οχι όμως για πολύ....

και μετά από κει που ήρθε και έφυγε.

Το μεσημεράκι είχα και άλλον απρόσκλητο επισκέπτη, στο παράθυρο της τραπεζαριάς, εκεί που είναι η λεμονιά, έτοιμη να μπει μέσα.

Βλέπω σε μια τουφίτσα γιούκα που έχω σε ένα βαζάκι με νερό τον Ακριδάκη.

Κούκλος καλέ. Στην αρχή μου κρυβόταν πίσω από τα φύλλα και τον γύριζα γύρω - γύρω όλοι για να τον πετύχω να τον φωτογραφίσω. Μετά μάλλον ζαλίστηκε και έκατσε σε ένα σημείο.

Μα δεν είναι όμορφος ή εγώ τον βλέπω όμορφο?? Πεστε μου.

Και ένας λεμονανθός που μου ποζάρει χωρίς να μου κρύβεται και ο ξάδελφος

ο Λεμονάκης

Μια ανάρτηση άνευ σημασίας για να φύγει η προηγούμενη, γιατι δεν μπορούσα να την βλέπω.

Xρώμα...

Πολύχρωμη ανάρτηση μου ζήτησε η Αθηνά, σε ένα sms που μου έστειλε με τις ευχές της. Και θα της κάνω τη χάρη.Και δεν θα πω όχι. Χρώμα να δούν τα μάτια σας.

Κόκκινο της φωτιάς . Η φωτο δική μου, πρωινή. Τι ειναι αυτό? Μια Κόκκινη κουρτίνα.

Οχι για να μην λέτε ότι τα βλέπω όλα ασπρόμαυρα πεσιμιστικά και σαν τους σκύλους. Εβαλα και λίγο χρωματάκι Κόκκινο της κουρτίνας και πορτοκαλί στα κάγκελλα.

Το είναι ένα τυχερό λένε νούμερο. Μπορούμε να το δούμε στην άμμο ή σε μια παλιά Lotus ή σε ένα σπίτι στο Αμστερνταμ.

Εγω το ειδα το πρωί στο δωμάτιο και το φωτογράφισα.

Ευτυχώς που είχα και την μηχανούλα μου μαζί τις ατέλειωτες ώρες και έβγαζα φωτο.

Οτι έβλεπα μπροστά μου. Από μπουκαλάκι οξυγόνου, μπουκαλάκι απολυμαντικού, τον περιβάλλοντα χώρο, έναν καλόγερο (μια καλόγρια δεν την πρόλαβα) και το άνοιγμα της πόρτας, μια τουαλέτα και πάλι έξω το πάρκινγκ. Δεν μου έκανε τίποτα ιδιαίτερη εντύπωση για να γίνει πόστερ.

Αλλά τέλος καλό όλα καλά. Ετσι είναι. Και να λέμε που και πού Δόξα τω Θεω. Να μην ξεχνιόμαστε λέω.

Φωτο: δικές μου εκτός τριών με το νούμερο 7. Ούτε στην παραλία ήμουν για να σχεδιάσω το 7 με κοχύλια δίπλα του, ούτε στο Αμστερνταμ , ούτε παλιά Lotus είδα. Τα υπόλοιπα τα είδα όλα. Αλήθεια.