Μια ζέστη, μια κουφόβραση, ένας σκασμός. Μέρα για μπάνιο. Και ενώ ήμουν έτοιμη να βάλω το μαγιό και να πάω στην Καραθώνα για μπάνιο , λέω μόνη μου? που να πάω? για να ρίξω ένα τηλέφωνο στα κουμπάρια να δούμε πού είναι. Ναύπλιο μου λένε , στην παραλία απέναντι απ το Μπούρτζι και πίνουμε καφέ. Είσαστε για ουζάκι , τους λέω? Είμαστε μου λένε.
Και από κει και μετά ξεκινάνε τα δύσκολα. Γιατί εγώ εικόνα του Ναυπλίου down town δεν είχα. Αυτοί όμως που καναν μια ώρα να βρούνε να παρκάρουν είχαν.
Τσακίρη σταθερά εγώ, μπα λέει ο κουμπάρος θα γίνεται χαμός, δεν θα βρούμε τραπέζι. Βαλσαμή τότε, πάλι μπα και εκεί επειδή είναι κοντά στο Ναύπλιο και στο Αργος θα γίνεται χαμός . Ήθελα ψαράκι δίπλα στην θάλασσα.
Τελικά λέμε πάμε Βιβάρι που είναι λίγο πιο μακριά. Και φτάνουμε.
Και… τι να δούμε…. Χαμός!! Λαϊκό προσκύνημα !! Αυτό το πράμα ούτε που το φανταζόμουν. Και η περιπέτεια ξεκινάει με το που θα παρκάρουμε. Και άντε βρήκαμε. Και λίγο περπάτημα να πάμε εκεί που τρώμε συνήθως, σε μια εξεδρούλα πάνω στη θάλασσα. Και αφού χαρήκαμε που βρήκαμε τραπέζι , καθόμαστε. Το τραπέζι γεμάτο. Με πιατέλα πατάτες, με ολίγη από χταποδάκι , με χυμένες μπίρες και νερά και με μια ανακατεμένη σαλάτα. Ε λέμε μην είμαστε και περίεργοι θα έρθει ο σερβιτόρος να τα μαζέψει. Με το χαμόγελο στα χείλη για να μην χαλάσουμε τη διάθεση , να χαζεύουμε γύρω άλλους που τρώγανε άλλους που περιμένανε , ανάβουμε τσιγάρο να περάσει η ώρα. Οι σερβιτόροι να περνάνε και εμείς αόρατοι. Πέταξα τις φετούλες το ψωμάκι που είχε πάνω στο τραπέζι στα ψαράκια, τα χάζεψα και το σχολίασα , του στυλ να τα ψαράκια ήρθαν να φάνε, έβγαλα φωτογραφίες από το κενό του νάιλον
Αλλά κάποια στιγμή και μετά από μισό πακέτο τσιγάρα βαρεθήκαμε να περιμένουμε και είπαμε να φύγουμε. Με χαμόγελο πάντα. Α αυτό δεν το χάσαμε. Άντε λέμε πάμε παραδίπλα μήπως και μας χαμογελάσει η τύχη. Αχ και που να ξέραμε….!!!
Και πάμε πιο δίπλα στη Γοργόνα. Μου άρεσε η ταμπέλα εμένα και είπα εδώ θα καθήσουμε να φάμε.
- Κυρία μου τι θέλετε? (με άγριο τόνο και μάτι αυτό, μην σας μπερδεύει ο πληθυντικός ούτε το κυρία μου)
- Εεεε λίγο νεράκι του λέω εγώ , με τρεμάμενη φωνή.
- Νεράκι?????? Όλοι νεράκι θέλουνε . Να περιμένετε .
- Μα περιμένουμε τρία τέταρτα σε ένα άδειο τραπέζι, τόλμησα να αντιμιλήσω.
Αυτό το αγριοκοίταγμα δεν το άντεξε ο εγωισμός και έβγαλα γλώσσα.
_ Αν δεν μπορείτε να εξυπηρετήσετε να μας το λέγατε να μην καθόμασταν.
- Σας το λέω τώρα, μου πετάει στη μούρη και μένω με ανοιχτό το στόμα.
Μωρέ μπράβο ευγένεια!!!! Μπράβο συμπεριφορά. Α ρε Ελληνάρα!!!! Μετά θέλουμε και τουρισμό!!!!
Σηκώνομαι απ την καρέκλα και κοφτά και αγριεμένα λέω στα κουμπάρια ΠΑΜΕ .
Έκανε να μου φύγει η τσαντίλα μέχρι το τρίτο ποτήρι ουζάκι που δόξα τω Θεώ καταφέραμε να πιούμε και να φάμε στο Ναύπλιο σ ένα πολύ συμπαθητικό ταβερνάκι που ούτε το ήξερα , ούτε φανταζόμουν τέτοιο ωραίο φαί και περιποίηση.
Ηθικό Δίδαγμα: Το έχω ξαναπεί στο παρελθόν, το έχω ορκιστεί και όλο το ξεχνάω: ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΟΥΝΑΣ ΡΟΥΠΙ.
Τώρα όσο για τα μαγαζιά που πήγαμε και μας συμπεριφέρθηκαν χειρότερα από ζώα φυσικά και δεν πρόκειται να ξαναπατήσω πόδι και όπου και όποτε μπορώ θα τους κάνω δυσφήμιση.
Να τώρα που τα γράφω και το ξανασκέφτομαι ξανατσαντίστηκα. Ουφφφφφ.