Kάτι που δεν αντέχεται…

My lovely M

Περασε ενας χρονος. Ποσο γρηγορα περασε αυτος ο χρονος. Οι μερες ομως περνουσαν αργα και βασανιστικα. Καθε μερα εκρυβε εναν δικο της πονο. Διαφορετικο απ της προηγουμενης. Ειναι μεγαλη απωλεια. Χανεις τον καλυτερο σου φιλο. Την συντροφια σου. Το μοναδικο πλασμα που σε κοιταει στα ματια και εισαι γι αυτο το παντα. Που σου δινει μονο αγαπη. Που το μονο που θελει ειναι η συντροφια σου. Δεν απαιτει, μονο απολαμβανει ο,τι του δωσεις. 10 χρονια συντροφιας δεν ειναι λιγα. Χασαμε το φιλαρακι μας. "Κορη" μας την ελεγαν οι γονεις μου. Εγω "αδερφη" μου. Και ξαφνικα χαθηκε. Πως να αντεξεις τοσο πονο? Γυρνας σε ενα σπιτι διχως ζωη. Σαν να χανει την αυρα του. Μαραζωνει. Υπηρχε τοση ενεργεια. Μας στοιχισε πολυ. Μας λειπει ακομα. Θα την  αγαπαμε για παντα. Ζει μεσα μας και θα ζει για παντα...
My lovely M Rest In Peace...

έγραφε η Ελια σε μια ανάρτησή της -για το αγαπημένο τους σκυλάκι τη Μάφυ -  που την ξαναδιάβασα σήμερα για να νοιώσω την ίδια λύπη. 

“Κόρη μου” την έλεγα και εγώ. Συντροφιά μου και χαρά μου. Δέκα επτάμιση χρόνια μαζί. Σε ταξίδια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Παντού  μαζί. Και όταν δεν μπορούσα να την πάρω και την άφηνα , η σκέψη μου ήταν πίσω…κοντά της. Και αυτή . με περίμενε να γυρίσω. για να μου κάνει χαρές που με ξανάβρισκε. που δεν την εγκατέλειψα.


Σήμερα έφυγε.
Μεσημέρι στο τελευταίο αντίο. Κρατούσα αγκάλια το άψυχο κορμάκι της που ήταν ακόμα ζεστό και της μιλούσα, της μιλούσα, της έλεγα .. και την έπλεναν τα δάκρυά μου.
Μια λακουβίτσα μικρή στο χώμα δίπλα στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλιά, την χώρεσε.
Οι δυο λευκές πετσετούλες της , την σκέπασαν.
Μέλος της οικογένειας ήταν.
Θα την αγαπώ για πάντα και θα ζει μέσα μου για πάντα. 

Μέμα μου , Καλό σου Ταξίδι ,κοριτσάκι μου.

Μου έδωσες περισσότερα απ ότι μπορούσα να σου δώσω.
Πως σταματαν τα δάκρυα?