Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Ηταν .... 
ηταν που ειχα τυλιξει τους οργασμους μου σε ριζοχαρτο και πανι βελουδινο.....μαυρο , με μια κοκκινη κορδελα να θυμαμαι τι εχω εκει….

ηταν....
ηταν που τους ειχα βαλει κατω κατω στο μπαουλο....

ηταν ... που ηρθε και τους ξεθαψε σε μια μονο στιγμη...
αυτό ηταν τελικα, τιποτα άλλο….

8 σχόλια:

Mariela είπε...

Έτσι είναι... μια στιγμή αρκεί μονάχα!!

Alkmini είπε...

Mαριελακι μου , ετσι!!! Μια στιγμουλα αρκει!!!
φιλακια σου!

akrat είπε...

πάντα τέτοια βγάλτε τα μπαούλα στο φως

Ανώνυμος είπε...

Αλκμήνη, αγαπούλα, όχι, μην πουλάς τις μνήμες.
Χωρίς τη μνήμη, απλά δεν υπάρχεις.

Καταπληκτική επιλογή το ποίημα του Ρίτσου, ως μότο...

Η... εξ αγχιστείας φιλενάδα (μια που είσαι η μπον φιλέ της αδερφής μου)

κ.κ.

Alkmini είπε...

akrat ;)

Alkmini είπε...

Ανωνυμη Κικιτσα (παραπονιαρα μου)
σ ευχαριστω για το περασμα σου...!
φιλακια πολλα :*

Ανώνυμος είπε...

Δωράκι ένα ποίημα ενός πρόσφατα χαμένου ποιητή:

ΧΕΡΙΑ

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

Με την αγάπη μου

κ.κ.

marianaonice είπε...

Μη ξεχνάς...
Οι άνθρωποι δεν σταματούν να ερωτεύονται επειδή γερνούν, αλλά γερνούν επειδή σταματούν να ερωτεύονται...
:))