Πανσέληνος Παρτ θρι.

Και ανέβηκα με καταπληκτική διάθεση το Σάββατο το βράδυ στο Παλαμήδι , που είχα χρόνια να πάω, γιατί όταν κάτι το έχεις κοντά δεν πηγαίνεις και λές εντάξει μωρέ θα πάω, και δεν πας τελικά. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να είχα βολτάρει στο κάστρο το 2002 που είχα πρωτοέρθει εδώ. Και από τότε το βλέπω κάθε μέρα από μακρυά και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να το ξαναεπισκεφθώ.

Το Σάββατο λοιπόν, κάποιοι φίλοι η Ρ. και ο Γ. με κάλεσαν να πάμε στο Κάστρο που είχε Πανσέληνο και Χαίνηδες. Δύο σε ένα . Εγώ αυτούς δεν τους ήξερα και απ ότι κατάλαβα ούτε αυτοί με ήξεραν γιατί τους χαιρέτησα και ή έκαναν που δεν με είδαν, ή δεν με είδαν. Αλλά μια κινητικότητα την είδα να ρωτάν ο ένας τον άλλον , αυτή ποιά είναι?

Αλλοι όμως που τους το είπα, κόβαν φλέβες για τη μουσική τους. Γι αυτό πήρα και νυστέρια από το γραφείο μαζί μου, αχρείαστα νανε, να υπάρχουν μές στην τσάντα μου.

Ετοιμάστηκα και γω , έχοντας πάντα την καλύτερη των διαθέσεων μου τον τελευταίο καιρό , φόρεσα παπουτσάκι πάνινο φλάτ με λάστιχο απο κάτω , για να μην φάω καμμια τούμπα -γιατί είμαι και λίγο επιρεπής- και γίνω θέαμα και καταλήξει 3 σε 1, πήρα το μεγάλο μπουκάλι με το κρύο νεράκι μου και πήηηηηηηηηγαμεεεεεεεε.

Στην στροφή που οδηγεί προς κάστρο (τοδα τ ονειρο εγω, το βράδυ θα είχε και πεζοπορία) πήχτρα τ αυτοκινητα δεξια και αριστερά.

Πού να παρκάρουμε? Το φλέγον θέμα συζήτησης εντός του αυτοκινήτου. Πάμε πιο πάνω θα βρούμε, λέω εγώ. Μα, αφού παρκάρουν εδώ κάτω δεν θα έχει πιο πάνω , μου λένε οι φίλοι. Βρε πάμε πιο πάνω , τους λέω, είμαι τυχερή στο παρκάρισμα εγώ.

 Σημειωτέον: Μόνο στο παρκάρισμα έχω τύχη εγώ. Ούτε στα λαχεία που δεν αγοράζω ποτέ, ούτε στο Τζοκερ, που παίζω μια φορά το χρόνο, ούτε στις λαχειοφόρους που έχω κόψει να πηγαίνω εδώ και χρόνια.

Και ευτυχώς με ακούσαν και πήγαμε πιο πάνω και παρκάραμε στην άκρη του γκρεμού από την δεξιά μεριά και με την μούρη προς το Κάστρο. Πού να βγω από το αμάξι εγώ. Ευτυχώς μου έκοψε και βγήκα από την άλλη πόρτα.

Η φίλη μου η Ρ. φορούσε μεν φλατ παπουτσάκι, γλυστερό από κάτω δε και για να μην φάει τούμπα πιαστήκαμε αλα μπρατσέτα.

Αααααα ξέχασα να πω μέχρι και πουλεβεράκι καλοκαιρινό κουβάλησα μαζί μου, εκτός φυσικά του αντικουνουπικού που δεν μυριζει σιτρονέλλα, αλλά κέδρο, εταιρείας φυσικών προϊόντων (εγω δωρεάν διαφήμιση δεν κάνω).

Και φτάνουμε στο χώρο εκεί που θα παίζαν και θα τραγουδούσαν και μου ξεφεύγει κραυγή ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι κόσμοςςςςςςς.

Εμ τι την ήθελα εγώ την ανάρτηση ελάτε στο Ναύπλιο το Σάββατο το βράδυ???? Επηξε το Κάστρο από κόσμο. Πλακώσανε από παντού.

Για καρέκλα δεν το συζητάμε, για σκαλοπάτι επίσης, για κάτι πετρόχτιστα που ανεβαίναν προς τα πάνω επίσης, κάτι σαν μυρμηγκοφωλιά με αυτά τα μικρά μυρμήγκια μου θύμισε. Τι κάνουμε? Πού θα κάτσουμε? Τα επόμενα φλέγοντα ερωτήματα. Στις θέσεις του Δήμαρχου λέω γω. Γέλια οι άλλοι.Ασχετα αν εγώ το εννοούσα. Πόσες φορές μιλάω σοβαρά και το παίρνουν οι άλλοι για αστεία και τούμπαλιν. Μεγάλο πρόβλημα αυτο.  Τον Δήμαρχο δεν τον είδα πουθενά. Αν δηλαδή καθόμασταν στις θέσεις του , ποιός θα μας έλεγε τι? Θα έλεγα δεν μπόρεσε να έρθει και μ΄εστειλε αντικαταστάτη του. Ούτε γάτα , ούτε ζημιά. Αλλά αφού δεν υιοθετήθηκε η ιδέα μου πήραμε έναν ανήφορο σ ενα καλντερίμι του Κάστρου προς την αντίθετη κατεύθυνση με την εκδήλωση.

Και βγήκα ψηλά σε κάτι πολεμίστρες και στρογγυλοκάθισα στις πέτρες και είχα και όλο το Ναύπλιο πιάτο από κάτω. Ακολούθησαν και οι φίλοι , ήρθαν και κάτι φίλοι των φίλων , που είχαν προβλέψει να έχουν και τσιπουράκια μαζί τους, αλλά δυστυχώς χωρίς γλυκάνισο, που εμένα δεν μου αρέσει και αρκέστηκα στην νερομπουκάλα μου.

 

Και όλο αυτό που έγραψα ήταν ένας πρόλογος για να σας δείξω τις αποτυχημένες φωτογραφίες που άρχισα να βγάζω από κει στα ψηλά.

  Το ξέρω ότι σαν φωτογραφίες δεν έχουν αξία γιατί δεν έχω αξιωθεί ακόμα να πάρω ένα τριποδάκι να βγαίνουν ακούνητες, αλλά έχουν αξία λόγω επικινδυνότητας.

Δηλαδή σκαρφάλωσα άκρη - άκρη σε ένα στενό τοιχάκι -ευτυχώς δεν έχω υψοφοβία- με κίνδυνο της ζωής μου να αποτυπώσω το Ναύπλιο μπάι νάιτ.

Και συνεχίζω:

Οι Χαίνηδες τραγουδούσαν, τα νυστέρια μείναν άθικτα στην τσάντα, το μπούρου μπούρου με την φίλη και την ξαδέλφη -άκρως ενδιαφέρουσα- της φίλης συνεχίστηκε , η βραδυά δροσερή, οι νυχτερίδες χαμηλές πτήσεις πάνω απ τα κεφάλια μας. Και να και η Πανσέληνος που πάλι ευχήθηκα να είχα καλή μηχανή να την αποτυπώσω όπως εγώ θα ήθελα....

  αλλά με αυτό που διαθέτω την κατέγραψα. και μία χωρίς Πανσέληνο.

Κάτσαμε , τα είπαμε, τα ήπιαμε και κάποια στιγμή βαρεθήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής . Ομορφη βραδυα  με όμορφη παρέα.

 

Ηθικό δίδαγμα: Οταν είναι όμορφη η παρέα οπου κι αν είσαι περνάς υπέροχα.

 

Σημείωση: Την έκλειψη της Σελήνης την απόλαυσα με πλάκες και γέλια από την βεράντα των φίλων τσακίζοντας καρυδόπιτα με παγωτό και πίνοντας μοχίτο που μόνο η φίλη Ρ. ξέρει να φτιάχνει, κι ας μην ήταν χτυπημένο σε γουδί....

Ενα μεγάλο ευχαριστώ.