Κόκκινα σαν από αίμα.

...
Ήταν για το γάμο τους.
Ήξερε ότι της άρεσαν τα κατακόκκινα τριαντάφυλλα και τα διάλεξε ένα - ένα.
Κόκκινα σαν από αίμα. Σαν από σταγόνες αίμα. Στο χρώμα της πορφύρας.
Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της.
- Για σένα καρδιά μου, της είπε.
Όταν της τα φερε τρύπησε το δάχτυλο της να δει αν έχουν το ίδιο βαθύ χρώμα με την μικρή σταγονίτσα από αίμα. Τον κοίταξε με αυτό το γλυκό βλέμμα που είχε μονό γι αυτόν. Αυτό που έλεγε σ αγαπώ και είσαι η ίδια μου η ζωή.
Το νυφικό της ήταν έτσι όπως το είχε ονειρευτεί. Στο χρώμα της σαμπάνιας και με κεντίδια.

Το παλιό βάζο της γιαγιάς φιλοξένησε τα άλικα τριαντάφυλλα, με νερό απ την πηγή.
Πήγε να δοκιμάσει το νυφικό , αλλά δεν το φόρεσε ποτέ.

Δεν πρόλαβε...
Έμεινε πάνω στο "σκεπαστό" της πίσω αυλής. Μαζί με την ανθοδέσμη

της.
Ήθελε να κάθεται στο σιδερένιο κρεβάτι της και να κοιτάζει το κόκκινο χρώμα τους. Και η ματιά της έδινε χρώμα μόνο στα τριαντάφυλλα. Όλα τ άλλα ήταν χωρίς χρώματα. Όλα σέπια.
Στο πέτρινο παγκάκι που κάθισαν μαζί για πρώτη φόρα. Τότε που γνωρίστηκαν, παιδιά ακόμα. Όταν της έπιασε το χέρι και νόμισε ότι κατέβηκαν όλα
τ αστέρια στη γη και ότι το φεγγάρι της έκλεινε το μάτι.
Το κόκκινο χρώμα άρχιζε σιγά σιγά να ξεθωριάζει . Άρχισε να χάνεται και τη θέση του να παίρνει το λευκό. Έντονο λευκό φως που την τύφλωνε και κάπου απ το βάθος άκουγε το όνομα της.
- Μάνια , Μάνια ξύπνα. Ξύπνα γλυκειά μου.
Που ήταν? Δεν ήταν η φωνή του Γιάννη. Ποιος την έλεγε γλυκεια μου?
Δεν ήθελε ν ανοιξει τα μάτια . Αρπάχτηκε από μια σταγόνα κόκκινη που έμεινε τελευταία, χωρίς να ξέρει ότι ήταν το αίμα που έχανε..
Ένα χαμογελαστό πρόσωπο από πάνω της της χάιδευε τα μαλλιά προσπαθώντας να την ξυπνήσει. Ο γιατρός της.
- Μια αγκαλιά , τον παρακάλεσε και άφησε να κυλήσουν τα δάκρυα και να ξεπλύνουν την θλίψη της. Την θλίψη της πραγματικότητας και το σβήσιμο του ονείρου της.
Το άσπρο που αντίκρισε, τόσο σκληρό για άσπρο, της πήρε τα πάντα. Και τα χρώματα και την ευτυχία. Ήξερε ότι η δυστυχία είναι το μαύρο. Λάθος. Από δω και περά θα φορούσε μόνο μαύρα και ποτέ άσπρα. Παράξενοι συνειρμοί ταίριαξαν το λευκό με την θλίψη. Μπερδεύτηκε. Το έσβησε από αγαπημένο της. Τα μαύρα της πήγαιναν , του πένθους. Θα πενθούσε για το παιδί που μόλις σκότωσε. Θα πενθούσε για την αγάπη που μόλις πέθανε. Θα πενθούσε για την ζωή της που μόλις έχασε.
Γιατί ήταν αυτή η στιγμή που όλα άλλαζαν. Τίποτα δεν θα έμενε ίδιο.

Έκλεισε τα μάτια και ευχήθηκε να πέθαινε πριν ξυπνήσει μέσα στο πιο όμορφο όνειρο που της είχε χαρίσει ποτέ ο Μορφέας.
Αλλά τα όμορφα δεν κρατούν πολύ. Και τα όμορφα είναι μόνο στα όνειρα. Η πραγματικότητα είναι το χειρουργείο , ο γιατρός της που της χαμογελάει και η απουσία του Γιάννη. Έπρεπε να είναι μέσα. Του το ζήτησε. Μπορούσε να είναι. Γιατρός ήταν. Ήθελε να τον τιμωρήσει και να είναι τη στιγμή της δολοφονίας εκεί.
- Που είναι? ρώτησε τον γιατρό της. Δεν ήταν εδω?
- Εδω ήταν, της απάντησε κομπιάζοντας, τώρα βγήκε να κάνει ένα τσιγάρο. Του είπα να μην ανησυχεί, ότι θα σε ξυπνήσω εγώ και μόλις συνέλθεις θα τον φωνάξω. Τον θέλεις?
Τον θέλει? Τον θέλει περισσότερο κι απ τη ζωή της. Τον θέλει από τη στιγμή που τον γνώρισε. Θα τον θέλει μέχρι το τέλος της ζωής της.
- Όχι. Τι να τον κάνω. Πες του να φύγει.
Δεν έφυγε αυτός.
Έφυγε αυτή.
Εξαφανίστηκε ενώ είχαν συνεννοηθεί να περάσουν μαζί τις γιορτές. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά .Θα πήγαινε να τον βρει , στο χωριό που έκανε το αγροτικό του, 9 ώρες ταξίδι που έκανε κάθε Παρασκευή για να είναι μαζί το Σαββατοκύριακο. Ασχετα αν τον έβλεπε ελάχιστα.
Με χιόνια και κλεισμένους δρόμους, με ασταμάτητη βροχή και με αναμονή μες στο σκοτάδι στο σταυροδρόμι που την άφηνε το λεωφορείο. Με τον Ήλιο όμως πάντα στην καρδιά να την ζεσταίνει. Με την αγωνία κάθε φορά να τον ξαναδεί.
...

Πηγή: ...Απ το βιβλίο της Ζωης...