Kαιρός ήταν…

μια εκδρομή στα Βόρεια μου έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτώ την Ομπρελίτσα μου  και το γλυκό μου Δρομάκι, που καιρό τώρα τους έλεγα θαρθω και θάρθω  και όλο λόγια ήμουν. Τελικά πήγα.Μετά από 2 χρόνια ιντερνετική φιλία και πολλές  τηλεφωνικές επικοινωνίες, τις  γνώρισα.
Και όχι μόνον… Γνώρισα όλη την οικογένεια , που ήταν όπως ακριβώς τους φανταζόμουν. Όλοι τους ζεστοί, με μια τεράστια αγκαλιά, φιλόξενοι, αγαπητοί και με ένα τεράστιο χαμόγελο. Ο δε μικρός Τσίκο, πανέμορφος μπέμπης, πού δεν χόρταινα να τον φωτογραφίζω.
Η γεύση που μου έμεινε: Σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Σαν να είχαμε χρόνια φιλία και να να είχαμε περάσει διάφορα μαζί. Ένα συναίσθημα μοναδικό.
Δεν πρέπει όμως να παραλείψω και κάτι άλλο σημαντικό. Μαζί με όλη την οικογένεια γνώρισα και μοναδικές γεύσεις στην ψαροταβέρνα τους το  ΛΙΜΑΝΑΚΙ στα σφαγεία της Καβάλας που το έχει ο κύριος Χρήστος, καταπληκτικός άνθρωπος, και είναι ακριβώς δίπλα στη θάλασσα, σε ένα ειδυλλιακό μέρος. Πίνοντας τσίπουρα και τρώγοντας θαλασσινούς μεζέδες πήρα ένα τεράστιο μπράβο από την παρέα , γιατί εγώ τους είχα πάει εκεί. Και την επόμενη ψηφίσαμε πάλι ΛΙΜΑΝΑΚΙ φυσικά, γιατί είχαμε παραλείψει να δοκιμάσουμε μια φανταστική σουπιά που μου είπε το Δρομάκι.
Και δεν πήγα μόνον Καβάλα, πήγα Ξάνθη και Δράμα και στις γύρω κοντινές περιοχές. Αλλά θες γιατί η Καβάλα είναι η πατρίδα μου, θες γιατί είχα να συναντήσω αγαπημένα πρόσωπα, θες γιατί είναι όμορφη πόλη, μου άρεσε περισσότερο.
Η Δράμα… το λέει και το όνομά της. Δράμα. Το μόνο σημείο που άξιζε οι  πηγές της Αγ. Βαρβάρας, όπου και φάγαμε πολύ καλό ποντιακό φαγητό.
Η Ξάνθη…. δεν τρελάθηκα κιόλας. Κάτι άλλο περίμενα να δω. Κάτι περισσότερο, χωρίς να ξέρω τι.  Η Καβάλα τελικά μου κέρδισε την καρδιά.
Φυσικά και έβγαλα φωτογραφίες που θα δείξω. Αυτό μας έλειπε.  Η θέα από τον 7ο όροφο του ξενοδοχείου. Η θέα από την υπέροχη βεράντα της Ομπρελίτσας. Και ένας γλάρος που τάιζα το πρωί στο μπαλκόνι.
Από την παλιά πόλη δεν έχω φωτό γιατί δεν πρόλαβα να πάω. Στο επόμενο όμως ταξίδι θα την επισκεφτώ.
Μια επίσκεψη στο Σπήλαιο Αλιστράτη με εντυπωσίασε. Το θαύμα της φύσης σ όλο του το μεγαλείο!! Με ένα μοναδικό είδος σταλακτίτη που αν δεν κάνω λάθος δεν υπάρχει σε κανένα άλλο σπήλαιο.
Πήγαμε στο Δασικό Χωριό που είναι έξω απ την Καβάλα. Τα γύρω μονοπάτια, η φύση, και τα  διάφορα είδη μανιταριών με αποζημίωσαν.
Κατά τα λοιπά, θεωρώ πως τα ξύλινα είναι πολύ τουριστικά και ένα cafe με πάρα πολύ κόσμο και βαβούρα δεν μου άρεσε καθόλου. Πίνεις τον καφέ σου στην οχλαγωγία. Μάλλον κάτι πρέπει να φταίει με τον χώρο και την ακουστική.
Ανάβαση στο Παγγαίο που ήταν  πίνακας ζωγραφικής , με πανδαισία χρωμάτων, καφέ , πράσινα, κίτρινα και ένα χαλί από πεσμένα φύλλα και με την μηχανή μου off λόγω μπαταρίας. Ο φορτιστής στο σπίτι. Έβγαζα με το κινητό μέχρι που έκλεισε κι αυτό. OFF όλα στο πιο όμορφο σημείο. Αλλά δεν το έβαλα κάτω, συνέχισα να βγάζω φωτογραφίες με της φίλης μου της Κατερίνας τη μηχανή. Μέχρι και βίντεο από το δάσος τράβηξα που αν το δει ο Αγγελόπουλος σίγουρα θα μου το πάρει.  Μπορεί σε επόμενη ανάρτηση να τα δείτε. Και να βάλω φωτογραφίες από την Σταυρούπολη και το όμορφο ξενώνα Αρχοντικό που μείναμε.