Kαι ήταν που….

Και ηταν που…
Kαι ηταν που το παθος ηταν στο παταρι σε γυαλινο κουτι που εγραφε απ εξω ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ αντι να είναι κατω να πεζουμε μπαλα!
Και ηταν που και το χαμογελο ηταν σε διπλανο χαρτοκουτι , αλλα ειχε προλαβει να πηδηξει!
Και ηταν που και οι στιγμες , ξεχασμενες καπου πισω στο χρονο, δεν λεγαν να στροφεψουν!
Μα όλα εγω πρεπει να τα κανω?
Και τα ζαχαρενια καμπανακια ηταν και αυτα που γιναν από σιδερο κι αρχισαν να με ξεκουφενουν!
Και τα χειλη ζουμερα σταφυλια να καλουν προκλητικα για φιλημα!
Και η φωτογραφια σου , για οσο την χρειαζομαι να μου δινει λογους για να γραφω.
Όλα είναι σχετικα! Ειπα!
Όλα είναι ρευστα σαν το νερο που θελησε να τρεξει σε δακρυ απ τα ματια και το μετανοιωσε! Σαν το χαμογελο που σκεφτηκε να ξαναναβει στο παταρι και βαρεθηκε! Σαν τον ηλιο που παιζει με το συννεφο κυνηγητο και το αστερι κλεινει ματι πονηρα!
Υ.Γ. εμεινα εδώ να σκαλιζω τις θυμησες και να τις γευομαι σαν σοκολατα!