Το καλοκαίρι εκείνο...(β΄)

Μα κάνεις δεν καταλαβαίνει ότι δεν πήγε εκεί παρά μόνον για Εκείνον? Γιατί την ενοχλούν με χαζοκαμακια? Δεν θέλει να χορέψει με κανέναν. Δεν θέλει να της μιλάει κανένας. Περιμένει αυτόν. Τι ώρα να είναι. Ας μην το γρουσουζέψει ότι δεν θα έρθει. Θα έρθει, αλλά αργότερα. Μπορεί να πήγε να παίξει μπιλιάρδο με τους φίλους του πρώτα και μετά να τους πει : Παίδες έχω να πάω και σε ένα πάρτι.
Θέλει να έρθει...
12 χρόνια...μετά.
11 το βράδυ και είναι ακόμα στο γραφείο της. Ετοιμάζεται να φύγει και το τηλέφωνο χτυπάει . Το κυττάει ξυνίζοντας τα μούτρα. Ποιός είναι τέτοια ώρα ? Είναι ψόφια στην κούραση και το μόνο που ονειρεύεται είναι ένα χαλαρωτικό μπάνιο και μετά κατευθείαν στον κρεβάτι.
Μόνο την φωνή που θα ακούσει δεν είχε ονειρευτεί για εκείνο το βράδυ.
- Παρακαλω.
- Καλησπέρα.
- ....
- Μάνια.
- ....
- Ναι?? Μάνια μ ακούς?
- .... ε.... Γιαννη???????.....
- Ναι.
- Γιάννη εσυ?
- Ναι (γελιο) δεν περιμενες να μ ακουσεις. Σωστά?
- ... ε.... Αφωνία. Ηχοι που δεν σχημάτιζαν όμως λέξεις.
Ηξερε για την αφωνία, αλλά είχε διαπιστώσει ότι την πάθαινε όταν έβλεπε κατσαρίδα, από τον φόβο. Τώρα? Από τι την έπαθε?
Συναισθηματα-επικρατούσες καταστάσεις-σκέψεις:
έκπληξη, χαρά, απρόσμενο, περίεργο, μοναδικό, να λιποθημήσει τώρα ή να το αφήσει για μετά? Το χέρι έτρεμε, το ακουστικό παρά λίγο να της πέσει κάτω. Τέτοιες στιγμές είναι σπάνιες! Δεν τις ζούμε και κάθε μέρα. Δεν μπορει... Αλλα , ναι αυτός είναι. Και μέτα από 112 χρόνια να άκουγε την φωνή του θα την αναγνώριζε. Μπορεί και μετά από 1012.
Αστραπιαίες σκέψεις. Πως βρήκε το τηλέφωνό της? Πού είναι? Εδώ και χρόνια ήταν στο εξωτερικό και σπούδαζε, θα έχει σίγουρα τελειώσει.
Είναι "έξω" ή είναι Ελλάδα?
Και μετά θυμήθηκε. Ενας κοινός φίλος υπήρχε , που κατά καιρούς όταν τον έβλεπε και τον ρώταγε τί κάνει, αυτός της έλεγε τα νέα του Γιάννη. Ηξερε. Ηταν ο μόνος κρίκος που είχε μείνει. Πριν κάτι μήνες της είχε πει ότι ο Γιάννης είναι Ελλάδα, ήρθε να υπηρετήσει τη θητεία του.
Τώρα το θυμήθηκε.
Επανέρχεται.
- Γιάννη?
- Ναι.
- Τι κάνεις? (Ηλίθια ερώτηση, σαν να είχαν να μιλήσουν καμμία βδομάδα, άντε μήνα και όχι 12 ολόκληρα χρόνια).
- Καλά . Εσύ?
Εκδηλη η αμηχανία και στους δύο.
Και τότε της ήρθε στο μυαλο εκείνο το πάρτυ, που τον περίμενε όλο το βράδυ και δεν ήρθε τελικά.
Μα να τον ρωτήσει τώρα γιατί δεν είχε πάει τότε? Σιγά να μην θυμάται αυτός για πιο πάρτυ λέει. Να του πει ότι τον περίμενε όλο το βράδυ?
Οχι. Δεν θα θυμαται. Αυτή μόνον θυμάται εκείνο το βράδυ. Εκείνο το Καλοκαίρι. Που ο δίσκος θα την στοιχειώνει για μια ζωή και κάθε που θα τον ακούει θα κυλάει και ένα δάκρυ.
Πού είχε μάθει ότι ήταν στο Κ.Α.Τ. για μηνίσκο στο γόνατο και ενώ δεν ήξερε που είναι το Κ.Α.Τ. ήθελε να σπάσει το πόδι της για να είναι μαζί του. Η είχε σκεφτεί να πάρει 4 μαζεμένες ασπιρίνες για να την πάνε στο Κ.Α.Τ. για πλύση στομάχου. Τα θυμάται τώρα και γελάει. Τί αθώος που είναι ο παιδικός έρωτας! Τί όμορφος! Και πόσο πονάει τις άμαθες καρδούλες.

- Μάνια μ΄ακούς?
_ Ναι Γιάννη μου σ ακούω.
- Τι ώρα θα φύγεις?
_ Τώρα.
- Θέλεις να πάμε για ένα ποτό , να τα πούμε?
Μα τι την ρωτάει? Αν θέλει? Αν θέλει να τον δει, να βγούνε, αν θέλει να τα πούνε? Μα, τόσα χρόνια, αυτή τη στιγμή περίμενε. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Νομίζει ότι η καρδιά της θα σπάσει. Νομίζει ότι τέτοια χαρά δεν θα την αντέξει.
Δεν απαντάει και την ξαναρωτάει.
- Εχεις κανονίσει κάτι γι απόψε? Αν είναι κανονίζουμε άλλη μέρα.
Θεέ μου, τι της λέει? Και με τον Πάπα της Ρώμης να είχε κανονίσει, θα το ξεκανόνιζε.
- Οχι, Γιάννη, σπίτι θα πήγαινα. Δεν έχω κανονίσει κάτι. Μπορούμε να πάμε για ένα ποτο. Πού είσαι?
- Κάτω από το γραφείο σου.
Δεν περίμενε τίποτα άλλο. Εκλεισε το τηλέφωνο, άρπαξε την τσάντα της, κλείδωσε και κατέβηκε 5 ορόφους με τα πόδια γιατί τα ασανσέρ σε τέτοιες περιπτώσεις αργούν να έρθουν. Ασε που μπορεί και να χαλάσουν και να κλειστεί και μέσα.
Βγαίνει έξω και ..... τον βλέπει.
Είναι εκεί μπροστά της με αυτό το χαμόγελο που είχε λατρέψει, με αυτό το βαθύ βλέμμα που θα μπορούσε την υπόλοιπη ζωή της να χαθεί μέσα του, με αυτή την άνετη στάση που την θυμάται από τότε στα 16 του. Μόνο λίγο πιο μεγάλος. Αντρας πια, τότε ήταν παιδάκι.
Δεν μπορεί να μιλήσει . Πέφτει στην αγκαλία του. Τον σφίγγει και αρχίζει να κλαίει. Στην αρχή αθόρυβα και μετά με αναφιλητά.
Αυτός δεν καταλαβαίνει. Την απομακρύνει λίγο, την κυττάει στα μάτια και την ρωτάει, τι συμβαίνει.
Από χαρά του λέει. Και εγώ χάρηκα που σε είδα, της λέει, και της σκουπίζει με το χέρι του τα δάκρυα. Την φιλάει απαλά.
Νομίζει ότι θα λιποθυμήσει. Αυτό θέλει να μην τελειώσει ποτέ. Να σταματήσει εδώ τον χρόνο. Να μείνει για πάντα.

..... Από αυτή την βραδυά δεν θυμάται τίποτα άλλο. Λες και σβύστηκε αυτό το κομμάτι της μνήμης. Και λυπάται, γιατί θα ήθελε να θυμάται κάθε μικρή στιγμούλα.
Αλλά μετά από αυτή την πρώτη βραδυά εγιναν τόσα πολλά και τόσα έντονα , που φυσικό είναι να μην θυμάται και κάποια πράγματα.
Ηταν ο πρώτος της έρωτας. Το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς της στα 14 της χρόνια . Τότε που τον έβλεπε και έννοιωθε μια λιγομάρα. Ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πού επικρατούσε αυτός σε όλο το κάδρο και τα πάντα γύρω του ήταν φλού, ανετάριστα. Πού η καρδιά της έκανε καθαρό ζουμ πάνω του και δεν υπήρχε τίποτα άλλο γύρω του.

Πηγή : ...Απ το βιβλίο της Ζωης...