Το καλοκαίρι εκείνο....

Το καλοκαίρι εκείνο.
Γλυκόπικρες οι θύμησες από την παιδική ηλικία, από τον πρώτο της έρωτα.
Από εκείνον.

Τον γνώρισε ένα απόγευμα στο φροντιστήριο . Ήταν 14 και αυτός 16. Παιδιά ακόμα.
Ήταν ο πρώτος της έρωτας. Όταν τον είδε ένοιωσε κάτι πεταλούδες στο στομάχι να πάνε πέρα δώθε. Κάτι καμπάνες που είχε ακούσει ότι ακούς να χτυπάν , δεν τις άκουσε. Για πεταλούδες δεν είχε ιδέα.




Τον έβλεπε στο δρόμο για το σχολείο. Το δρομολόγιο που έκανε ήταν εντελώς αντίθετα από το δρόμο που έπρεπε να παίρνει για το σπίτι της. Κάθε μέρα ήθελε να τον βλέπει για να ζει με την εικόνα του μέχρι την επομένη.
Τα σχολεία έκλεισαν. Τώρα? Είχε ένα τηλέφωνο του , αλλά ντρεπόταν να τον πάρει. Και να του πει τι?

Το πάρτι γινόταν στην ταράτσα της φίλης της.Καλύτερη ευκαιρία δεν θα μπορούσε να έχει για να τον πάρει τηλέφωνο.
Τον πήρε και τον κάλεσε. Της είπε, δεν ξέρω , θα δω, αν μπορέσω θα έρθω, θα προσπαθήσω.

Από το μεσημέρι άρχιζε να ετοιμάζεται. Τι να φορέσει, πως να φτιάξει τα μαλλιά της. Θα έρθει εκείνος? Θα κρατούσε το πρώτο μπλουζ γι αυτόν. Όχι μόνο το πρώτο, όλα γι αυτόν. Οι ώρες ατέλειωτες μέχρι να βραδιάσει. Λες και οι δείκτες του ρολογιού είχαν κολλήσει. Αυτό ήταν άδικο. Θα ερχόταν? Έπρεπε να έρθει.
Πήγε στο πάρτι από τις πρώτες, για να βοηθήσει , τάχα, την φίλη της. Το βλέμμα της ήταν κολλημένο συνέχεια στην πόρτα της ταράτσας.

Άρχισαν να έρχονται τα πρώτα παιδιά. Σιγά μην ερχόταν, από τους πρώτους. Αργά θα ερχόταν, αν ερχόταν. Να κάνει αισθητή την παρουσία του. Σαν να τον έβλεπε να μπαίνει. Με αυτό το νωχελικό βάδισμα που την τρέλαινε. Με αυτό το βαθύ βλέμμα που της είχε πάρει το μυαλό. Με αυτά τα μάτια που είχε ερωτευτεί. Τα πιο όμορφα μάτια που είχε δει.

Η μουσική άρχισε. Ο δίσκος έπαιζε το Καλοκαίρι εκείνο. Κάποιος πήγε να την ζητήσει να χορέψουν. Όχι ακόμα, του είπε. Περίμενε εκείνον. Είχε πει ότι ήθελε τον πρώτο χορό να του τον χαρίσει. Να σφιχτεί στην αγκαλιά του και να παρακαλέσει να μην τελειώσει ποτέ το τραγούδι. Μα δεν φαίνεται ότι κάποιον περιμένει?

Επόμενο μπλουζ Ένα πρωινό η Παναγιά μου, θα έρθει να με βρει στην ακρογιαλιά. Ο δίσκος του Σπανού ήταν ότι έπρεπε για το πάρτι.
Η νύχτα μελωμένη. Το ποτήρι με βερμούτ . Δεν έπρεπε να πιει πολύ γιατί θα την ζάλιζε. Ηθελε να είναι στα καλά της όταν ερχόταν εκείνος. Και εκεί που το μυαλό της ήταν μακριά από το πάρτι ακούει τη φίλη της να λέει : Ο Γιάννης. Της κόπηκε η ανάσα. Σφίχτηκε το στομάχι της.
Ήρθε! Γύρισε να τον δει και το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της.
Ήταν άλλος Γιάννης. Ένας από την παρέα. Άσχετος. Όχι εκείνος. Ο ωραίος της παρέας. Για τις άλλες , όχι για εκείνη. Η καρέκλα διπλά της ήταν άδεια. Πήγε καρφί και κάθισε για να της πιάσει την κουβέντα. Η φίλη της τσακίστηκε να του φέρει ποτό. Τον κοιτούσε και λίγωνε.
Αυτή τον βαριόταν.
- Που χάθηκες εσύ κουκλίτσα? Έτσι είπαμε?
Και αλλά τέτοια ανούσια , χαζά , που λένε όλοι.
Έπρεπε να πει κάτι.
- Ναι χάθηκα, μωρέ. Δεν με πολυ-αφήνουν και οι δικοί μου να βγαίνω. Έχω και μια παρέα στην Κυψέλη και πάω για μπόουλινγκ και για καφέ στη Φωκίωνος. Είχα πάει και λίγες μέρες στη γιαγιά μου στο χωριό… Αυταααα.
- Χορεύουμε? Ξέρεις για σένα ήρθα απόψε.
- Εεεε όχι ακόμα, σε λίγο, δεν έχω όρεξη ακόμα για χορό… Κάνει και ζέστη… Να δροσίσει και μετά…
Η φίλη της λιγωμένη μια της έκλεινε το μάτι, μια κοκκίνιζε και πρασίνιζε που δεν ζητούσε εκείνη για χορό. Προσπάθειες να το παίξει άνετη.
Μα κάνεις δεν καταλαβαίνει ότι δεν πήγε εκεί παρά μόνον για Εκείνον? Γιατί την ενοχλούν με χαζοκαμακια? Δεν θέλει να χορέψει με κανέναν. Δεν θέλει να της μιλάει κανένας. Περιμένει αυτόν. Τι ώρα να είναι. Ας μην το γρουσουζέψει ότι δεν θα έρθει. Θα έρθει, αλλά αργότερα. Μπορεί να πήγε να παίξει μπιλιάρδο με τους φίλους του πρώτα και μετά να τους πει : Παίδες έχω να πάω και σε ένα πάρτι.
Θέλει να έρθει...


Πηγή: ..απ το βιβλίο της ζωής...