Το 2009 είναι εδώ...

Με 12 στο σύνολο μέρες αδείας από τη δουλειά,- από προπαραμονή Χριστουγέννων- είχα τόσα πράγματα προγραμματίσει να κάνω. Και τελικά τί έκανα? Μια τρύπα στο νερό. Το μόνο που έκανα ήταν μια τυρόπιττα με φύλο ανοιγμένο απ΄τα χεράκια μου που για να κοπεί ήθελε μπλακ εντ ντεκερ. Γιατί δεν έβαλα λίγο λαδάκι στη ζύμη , είπε η «καλή μαγείρισσα μανούλα». Εμ, ήθελα ν ανοίξω και φύλλο. Νοστιμότατη κατά τ άλλα. Το λαδάκι δεν το έβαλα για να μην μου κολλάει στα χέρια η ζύμη. Λάθος. Την επόμενη όμως θα ξέρω.

Τι άλλο ήθελα να κάνω. Από σχέδια πολλά. 12 μέρες ήταν αυτές, γιορτινές ΧριστουγεννοΠρωτοχρονιάτικες.

Η διάθεση όμως?... Πρώτη φορά ένοιωσα τόσο νερόβραστες γιορτές. Εγώ που άλλες χρονιές περίμενα πως και πως να μπει ο Δεκέμβρης για ν αρχίσω να στολίζω το σπίτι.

Φωτάκια μέσα , φωτάκια έξω , η εξώπορτα γεμάτη από καρτούλες χριστουγεννιάτικες . Από παλιότερες γιορτές , από φίλους που είναι μακριά μου.

Γιρλάντες στο τζάκι με φωτάκια και κρεμασμένες μικρές μπαλίτσες και στολιδάκια.

Μέχρι χειροποίητα στολίδια έφτιαξα πέρσι και κρέμασα.

Και φέτος με όλα αυτά τα γεγονότα, που δεν νομίζω να υπήρξε κάποιος που δεν τον επηρέασαν, διάθεση μηδενική. Άντε με το ζόρι μπήκαν κάτι φωτάκια έξω απ την πόρτα σε 3 φυτάκια που έχω. Άντε και με το ζόρι έβαλα κάτι κλαράκια σε ένα βάζο και τα στόλισα. Τους πέρασα και 2 σειρές φωτάκια ν αναβοσβήνουν. Που εγώ για φωτάκια τρελαίνομαι. Που έχω όλο το χρόνο μες στο σπίτι φωτάκια.

Και περνώντας η Πρωτοχρονιά άρχισα να ξεστολίζω πρώτα το blog μου. Τα πέταξα όλα τα γιορτινά. Δεν μου ταιριάζει , δεν μου κάθεται καλά. Και σήμερα λέω να ξεστολίσω και το σπίτι. Κάτι λέω δεν μου ταιριάζει.

Μετά τα γεγονότα στην Ελλάδα ήρθαν τα χειρότερα στη Γάζα.

Και διαβάζω σήμερα :

• Ξεκίνησε η χερσαία εισβολή του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας. Συνεδριάζει εκτάκτως το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
• Η οργάνωση των εκδηλώσεων για την ορκωμοσία του Μπαράκ Ομπάμα στις 20 Ιανουαρίου στην Ουάσινγκτον θα στοιχίσει 75 εκατομμύρια δολάρια…!!!!!!

Και διαβάζω και αυτό στην Ελευθεροτυπία, που με συγκίνησε και το παραθέτω αυτούσιο:

Τετράποδα μαθήματα πίστης και αφοσίωσης

Της ΑΡΓΥΡΩΣ Κ. ΜΩΡΟΥ

Εκείνος έφυγε για πάντα... Εκείνη δεν το έμαθε ποτέ... Μια τραγική συγκυρία, σαν αυτές που συμβαίνουν στη ζωή, φανέρωσε μια διαφορετική ιστορία αγάπης, γεμάτη πίστη και αφοσίωση, σε πείσμα των καιρών.

Η Μπουμπού περιμένει δύο ολόκληρα χρόνια το αφεντικό της να βγει από το θεραπευτήριο, χωρίς να γνωρίζει ότι έχει πεθάνει.

Πρωταγωνιστής της αληθινής ιστορίας, που μοιάζει με εκείνη του Οδυσσέα και του Αργου, ένας σκύλος, η Μπουμπού. Ενα υπέροχο λευκό λυκόσκυλο, το οποίο περιμένει δύο ολόκληρα χρόνια (!) το αφεντικό του να βγει από το ιδιωτικό θεραπευτήριο όπου είχε μπει.
Η Μπουμπού δεν γνωρίζει ότι ο άνθρωπος που τη φρόντιζε, απεβίωσε. Ετσι, μένει εκεί στο Μαρούσι και τον περιμένει να γυρίσει, αποδεικνύοντας ότι: «Ο σκύλος είναι το μόνο πλάσμα στη Γη που αγαπάει εσένα περισσότερο από τον εαυτό του».
«Ζει εδώ δυο χρόνια. Από τότε που ο άνθρωπος που τη φρόντιζε ήρθε μαζί της στο νοσοκομείο. Κανείς δεν γνωρίζει λεπτομέρειες για την οικογένειά του, αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι που ζούσαν μαζί του, αν υπήρχαν συγγενείς που θα μπορούσαν να αναλάβουν την Μπουμπού. Για να έρθει στο νοσοκομείο με τον σκύλο του πιστεύω ότι δεν θα είχε κάποιον άλλον», περιγράφει στην «Ε» η Πέπη Μπούκουρα, που γνώρισε τη σκυλίτσα πριν από περίπου εννέα μήνες, όταν άνοιξε στην περιοχή μπαρ-ρεστοράν.

«Μάθαμε την ιστορία της από τους γιατρούς που τη φροντίζουν... Πολλοί έχουν προσπαθήσει να την υιοθετήσουν, να την πάρουν στο σπίτι τους, αλλά η Μπουμπού δεν μπαίνει σε αυτοκίνητα. Μένει εδώ και περιμένει. Το πολύ πολύ να κάνει τη βόλτα της στο τετράγωνο», μας εξηγεί.
Οι γιατροί του νοσοκομείου, όσοι εργάζονται και μένουν στην περιοχή, έχουν αναλάβει τη φροντίδα της. Την ταΐζουν, την αγαπούν και νοιάζονται γι' αυτή.
Η ζωή της είναι γνωστή σχεδόν σε όλους. Και οι αντιδράσεις όσων μαθαίνουν πώς βρέθηκε στο Μαρούσι, σε όσους τη βλέπουν εκεί, πιστή στο... ραντεβού της με το «αφεντικό» της βρέξει-χιονίσει, ίδιες.
Εκπληξη, συγκίνηση, προσωρινή σιωπή... Αυτά είναι τα πρώτα συναισθήματα που κάνουν αρχικά τα μάτια να υγραίνονται και στη συνέχεια τα χείλη να μονολογούν: «Είδες τα ζώα...».
Η «Ε» ήταν και παθούσα και αυτόπτις μάρτυρας αυτών των αντιδράσεων γι' αυτή την απίστευτη -πλην όμως αληθινή- ιστορία, με έναν σκύλο να δίνει μαθήματα πίστης, αφοσίωσης και αγάπης. Την Μπουμπού, που μοιάζει ακόμη και φυσιογνωμικά με τον Χάτσικο, τον σκύλο που

έγινε άγαλμα στην Ιαπωνία για την πίστη του.

(Ο Χάτσικο ανέμενε 10 χρόνια τον καθηγητή που συνόδευε έξω από τον σταθμό του τρένου)

Κάθε πρωί ο Χάτσικο συνόδευε το... αφεντικό του, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, από το σπίτι προς τον σταθμό του τρένου και από τον σταθμό του τρένου πίσω στο σπίτι. Ενα απόγευμα, τον Μάιο του 1925, ο καθηγητής δεν μπόρεσε να πάει στο απογευματινό τους ραντεβού. Επαθε καρδιακή προσβολή στο Πανεπιστήμιο και πέθανε.
Μετά τον θάνατο του καθηγητή, ο Χάτσικο δόθηκε σε άλλη οικογένεια. Ομως εκείνος δραπέτευε καθημερινά από το καινούργιο του σπίτι και πήγαινε πίσω στο παλιό για να τον βρει. Αυτό κράτησε για καιρό. Οσο χρειάστηκε ο Χάτσικο για να συνειδητοποιήσει ότι ο καθηγητής δεν έμενε πια εκεί. Ετσι αποφάσισε να πάει στον σταθμό του τρένου για να τον βρει ανάμεσα στους υπόλοιπους επιβάτες. Για 10 ολόκληρα χρόνια, όσο έζησε, ο Χάτσικο ήταν εκεί... Στον σταθμό του τρένου να περιμένει το... αφεντικό του να φανεί.
Η «Ε» μίλησε με τον Αντώνη Στέφα, εκπαιδευτή και σύμβουλο ψυχολογίας σκύλων, σε μια προσπάθεια να καταλάβει πώς μπορεί να σκέφτεται η Μπουμπού και πώς σκεφτόταν ο Χάτσικο.
«Κάθε μέρα ανακαλύπτω πόσο λίγα γνωρίζουμε για τα σκυλιά μας και πόση πραγματικά προσπάθεια πρέπει να καταβάλουμε για να αναγνωρίσουμε τι κρύβεται μέσα στο μυαλό τους. Ας εμπιστευθούμε το ένστικτό μας όπως κάνουν και εκείνα. Είναι εκείνη η "φωνούλα" που σου λέει αυτό που δεν μπορούν να δουν τα μάτια, που δεν πιάνει η λογική, που όσα βιβλία και αν διαβάσεις δεν θα σε βοηθήσουν», μας απάντησε. Και εξήγησε: «Το ένστικτο το έχουμε, αλλά δεν το εξασκούμε. Το έχουμε ξεχάσει και το φοβόμαστε. Αυτό που πιστεύω είναι αυτό που νιώθω και αυτό που κάθε μέρα μού επιβεβαιώνουν τα σκυλιά γύρω μου: "Σε αγαπώ και είσαι ό,τι σημαντικότερο για εμένα, όμως είμαι σκύλος και ο τρόπος μου είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό σου. Το σίγουρο είναι πως ο τρόπος μου είναι καθάριος και άμεσος γιατί μόνο αυτό ξέρω!"». *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/01/2009