Νέες γεύσεις... χριστουγεννιάτικες...

Ξέρετε τί πίνω τώρα?

...

Εμένα τα μαντζούνια, τα βοτάνια, τα ροφήματα τα περίεργα πολύ μου αρέσουν.

Και οι νέες γεύσεις. Να δοκιμάζω και να επιλέγω, αν μου αρέσει να ξαναδοκιμάσω, αν όχι να απορρίψω.

Σε γενικές γραμμές είμαι υπέρ των νέων πραγμάτων.

Είμαι και περίεργη...

Και .. τι θυμήθηκα τώρα, που είπα μ αρέσει να δοκιμάζω καινούργιες γεύσεις...

Στη Φινλανδία σε καλό εστιατόριο γύρω στα 25 άτομα, όλοι από Ελλάδα, στο τί θα πάρουμε, όλοι με μια φωνή: Τ Α Ρ Α Ν Δ Ο Ο Ο Ο Ο .

Και με μια χαρά που περιμέναμε τον τάρανδο.. τι να σας πω... Το περίεργο, και εκεί άναψε η κουβέντα, ήταν η μαρμελάδα αγριομύρτυλα που μας έφεραν σε λευκά μπολάκια. Γέμισαν τα τραπέζια οι σερβιτόροι, με μαρμελάδα.

- Ρε παιδιά τη μαρμελάδα τι μας την φέρανε? Για βραδυνο ήρθαμε... Ερώτημα που έμεινε ανάπαντητο μέχρι τη στιγμή που...

Και ήρθε μετά από ατελείωτη αναμονή το φαγητό. Εγώ σκέφτηκα ότι τον κυνηγάνε να τον πιάσουν ... Αλλοι είπαν ότι πήγε στο κοντινό δάσος για κυνήγι ο ιδιοκτήτης και άλλες τέτοιες χαζομάρες για να περάσει η ώρα.

Οσο για την μαρμελάδα, ΑΝΑΡΠΑΣΤΗ , γιατι ο βρωμο-τάρανδος δεν τρωγόταν με τίποτα. Και μέλι να είχαμε και Σαντιγύ θα του βάζαμε από πάνω για να πάει "κάτω". Τραυματική εμπειρία. Αλλά τον φάγαμε. Όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου. Ήταν και πανάκριβο πιάτο. Ήταν και κοινό πιάτο. Άντε να μην έτρωγα τον τάρανδο τον δικό μου, τι να έτρωγα τον τάρανδο του διπλανού? Ένα ζώο ήταν. Το ίδιο. Ίδια γεύση ολωνών.

Ενώ στην Πορτογαλία που δοκίμασα κάτι θαλασσινά περίεργα, μου άρεσαν πολύ. Ήταν κάτι οστρακόδερμα , σαν δαχτυλάκια, τα οποία από ότι έμαθα ήταν κολλημένα σε βράχους μόνο στη Μαδέρα και τρωγόταν ωμό το μέσα τους. Απ έξω είχε κάτι σαν δέρμα. Πολύ περίεργα στην όψη , αλλά εμένα μου άρεσαν. Δεν θυμάμαι και πως τα λέγαν. Αλλά και να θυμόμουν, θα τα ζητούσα εδώ να μου τα φέρουν? (Εδώ παπάγια ψάχνω και δεν βρίσκω) . Οπότε δεν χάνω και τίποτα. Αν ξαναπάω Πορτογαλία, θα πάω στη βιτρίνα του εστιατορίου και θα πω: Αυτά θέλω. Τόσο απλά.

Ως τώρα θα έχετε απορίες, όπως που κολλάει ο τίτλος του ποστ. Τι λέει αυτή... και άλλα παρόμοια.

Έλα μου ντε. Ως τώρα δεν κολλάει πουθενά. Γιατί άλλο ήθελα να σας πω , αλλού πήγα... Τώρα όμως θα κολλήσει.

Πριν τα Χριστούγεννα λοιπόν, ένα βράδυ που είχα πάει στο σπίτι της φίλης μου της roxann μου έβαλε να δοκιμάσω αυτό το γερμανικό κρασί που πίνεται ζεστό τα Χριστούγεννα. Όχι μόνο μου άρεσε, αλλά την άλλη μέρα πήγα και το αγόρασα. Είναι ένα κρασί ημίγλυκο που έχει έντονες γεύσεις κανέλλας και φρούτων. Τρελάθηκα. Δεν το ήξερα. Τώρα το έμαθα και βρήκα και τη συνταγή να το φτιάξω μόνη μου.

Μετά λίγες μέρες έρχεται η roxann σπίτι μου και μου φέρνει το χριστουγεννιάτικο τσάι.

Ούτε αυτό το είχα δοκιμάσει.

Αυτό το τσάι είναι ένα απολαυστικό μίγμα βοτάνων, φρούτων και τσαγιού. Είναι μίγμα από υψηλού υψόμετρου τσάι Κεϋλάνης, άνθη ιβίσκου, κάλυκες τριαντάφυλλου, κομμάτια μήλου & αμύγδαλου σταφίδες, μύρτιλλα, κανέλα, γαρύφαλλα, ανανά, μάνγκο φλούδες εσπεριδοειδών , μαύρη σταφίδα, καρπό σαμπούκας και δεν ξέρω τι άλλο...

Έχω βάλει το φακελάκι με το τσάι στο ντουλάπι με τα καφε-κακαο-τσαοειδή και έχει μυρίσει όλο το ντουλάπι απ το άρωμα του που είναι μοναδικό.

Σκέφτηκα να φτιάξω το μίγμα, αλλά δεν ξέρω που θα βρω κάλυκες τριαντάφυλλου και καρπό σαμπούκας. Τα άλλα βρίσκονται.

Αν ξέρετε κάτι παράξενο, από συνταγή ροφήματος μέχρι ότι σας κατέβει στο μυαλό, παρακαλώ ενημερώστε με.

-----------

και λίγα ιστορικά στοιχεία για το τσάι.

Η ιστορία του τσαγιού μπλέκεται με τον μύθο. Λέγεται ότι ανακαλύφθηκε τυχαία από τον Κινέζο αυτοκράτορα Shen Nung, όταν στο νερό που ετοίμαζαν οι υπηρέτες του έπεσαν λίγα φύλλα από ένα θάμνο τσαγιού. Ο αυτοκράτορας, από περιέργεια, δοκίμασε το σκουρόχρωμο νερό και καθηλώθηκε από την φίνα γεύση του...

...κάπως έτσι, μια μέρα του 2.737 π.Χ. το τσάι ξεκίνησε το ταξίδι του στην ιστορία…