Πάμε για ουζάκι.

Χθες το μεσημέρι - Παρασκευή μεσημέρι η πιο όμορφη ώρα της βδομάδας, η στιγμή που ανοίγει η καρδιά μου- τελειώνοντας από την υποχρέωση της δουλειάς - αν ήταν κάτι καλό δεν θα το λέγαν δουλειά-δουλεία , αλλά διακοπές- έριξα την ιδέα στον "καλό μου" να τον πάω για ουζάκι. Πριν απ αυτό όμως, του ζήτησα να πάμε μια βόλτα προς τους Μύλους για να "ξεσκοτιστώ". Ο δρόμος είναι η παραλιακή όπως συνηθίζω να την λέω εγώ, που φεύγοντας από Ναύπλιο συνεχίζει Ν.Κίο - Μύλους - Λέρνα και μετά στο όμορφο Κιβέρι - Ξεροπήγαδο και αν συνεχίσεις κι άλλο βγαίνεις στο Αστρος. Εγώ δεν ήθελα τον ουρανό με τ Αστρος , έως τη Ν.Κίο ήθελα να πάμε βολτίτσα γιατί η θάλασσα αριστερά είναι πανέμορφη , ο υδροβιότοπος με τους ψηλολέλεκες άσπρους και σταχτί , γλάρους, νερόκοτες , και όλα αυτά που πολύ μου αρέσουν.

Ο καιρός ήταν ιδανικός. Βέβαια για μένα πάντα ο καιρός είναι ιδανικός. Αλλά χτες παραήταν ιδανικός για βολτίτσα και στο Δια Ταύτα ουζάκι.

Αλλά για να μην μου παραπονιέστε θα σας πάρω μαζί μας. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω από εδώ μέσα. Στον "καλό μου" δεν θα πω τίποτα. Ότι θα κουβαλήσω και την μπλογκοσφαιρα. Αστον να πιστεύει ότι είμαστε τα δύο μας.

Πάμε λοιπόν.

Στην συνταγή είπα στην αρχή να βάλω μια κούπα θάλασσα. Ξεκινώντας όμως είδα, ότι θέλει περισσότερο.

Ανακατεύοντας τη διαδρομή με τη θάλασσα, όλο έριχνα λίγο ακόμα και λίγο ακόμα. Τα κύματα θα την φουσκώσουν, σκέφτηκα.

Η έρημη παραλία θα της δώσει το ξεχωριστό χρώμα.

Η αλμύρα θα της δώσει τη γεύση που χρειάζεται.

Και λίγο ακόμα.

Μήπως έβαλα πολύ θάλασσα και μου βγει νερουλή?

Όχι. Τώρα θα έρθουν και οι γεύσεις των θαλασσινών για να την δέσουν.

Το καλαμαράκι που θα κάνει τη διαφορά . Αλλά μόνο του δεν πάει . Αυτά είναι "κολλητάρια " με τις γαρίδες. Οπού πάει το καλαμάρι τσουπ νασου και οι γαρίδες. Γαριδούλες σαν τσιπς , ντόπιες Αργολικές που λίγο αλάτι θα τους δώσει νοστιμιά και μια καλή δικαιολογία για το ουζάκι. Οι τηγανιτές πατατούλες κι αυτές στη συνταγή, - να είναι καλά ο Καποδίστριας- και χμ... κάτι λείπει , μα κάτι λείπει.... Μα η σαλατούλα Το λάχανο με το καρότο με μπόλικο λεμονάκι. Δεν άντεξε το ουζάκι και μπήκε μπροστά - μπροστά να φωτογραφηθεί γιατί υποστηρίζει ότι αυτό είναι το κύριο θέμα της ανάρτησης. Και με περίσια αυθάδεια γυρνάει και με ρωτάει:- Μα εσύ δεν είπες πάμε για ουζάκι. Τι καλαμάρια, γαρίδες και σαλατούλες βάζεις πρώτα. Είναι ή δεν είναι η τιμητική μου??

Σ αυτό έχει δίκιο. Είναι "περίεργο" αλλά με άποψη...

Νομίζω ότι συμπληρώθηκε η συνταγή.

Και εκεί που πήγα να "τα μαζέψω" ακούω νιαουυυυ νιαρρρ

Παρ ολίγο να την ξεχάσω. Την ντίβα που μας έκανε παρέα και που δεν έτρωγε ούτε καλαμάρι , ούτε γαρίδες. Αυτήν δεν την φάγαμε, σας το ορκίζομαι. Την ταίσαμε,

αλλά δεν μας έκανε τη χάρη. Χάδια ήθελε και παιχνίδια. Έκανε τούμπες μια από δώ μια από κει , και για να μου μείνει αξέχαστη μου άφησε κάτι γρατσουνιές στο χέρι που την χάιδευα. Για να με βάλεις και μένα στην ανάρτηση που θα κάνεις, μου είπε. Εντάξει?

Και ας συνοψίσω.

Θάλασσα φουρτουνιασμένη με τα δικά της χρώματα της αντάρας και του αέρα. Ήλιος που έπαιζε κρυφτό πίσω από τα μπαμπακένια σύννεφα.

Μια έβγαινε, μια χανόταν. Ουζάκι με όλα τα παρελκόμενα. Η όμορφη γατούνα να μην φεύγει από δίπλα μου.

Και το ηθικό δίδαγμα που βγάλαμε με τον "καλό μου" : Μα τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευχαριστημένος? Για να νοιώσει χαρούμενος και ευτυχισμένος?

Εμείς πάντως ρίξαμε μέσα στο πουγκάκι μας που γράφει Χαρά και Ευτυχία απ έξω , τις χθεσινές στιγμές μας και κάθε φορά που τσουγκρίζαμε τα ποτήρια λέγαμε και κάποιο λόγο.

Εις υγεία - που περπατάμε.

Εις υγεία- που βλέπουμε αυτά τα μικρά θαύματα.

Εις υγεία - που ακούμε τον ήχο της θάλασσας και το κύμα.

Εις υγεία που έχουμε την Υγεία Μας.

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ