O Πασαδακος!

""Αποκλειστικά για γένους θηλυκού"". Μετά από μια ηλικία δεν έχεις καμιά δικαιολογία. Ούτε την ξανθιά ρίζα, ούτε το ευαίσθητο του χαρακτήρα, ούτε τα “παιδικά ψυχολογικά” που σου μειναν από τα 19 σου, ούτε τη σύνοδο των πέντε πλανητών και των τεσσάρων νάνων που γινόταν όταν γεννήθηκες. Τίποτα, μα τίποτα. Γι αυτό κάντην με ελαφρά πηδηματάκια, γιατί είπαμε δεν έχεις δικαιολογία. Και δεν είναι θέμα πείρας. Περισσότερο αξίζει μια μπύρα, ειδικά αν είναι καλοκαίρι και είναι παγωμένη. Αυτά με την “πείρα” είναι χαζομάρες. Είναι να μια, τόση δα, στιγμή αδυναμίας που θα την πληρώνεις λες και πληρώνεις όλες τις αμαρτίες όχι μόνον των 15 –και βάλε- προηγούμενων γενιών σου, αλλά αρχής γενομένης από Αβραάμ και Ισαάκ. Και εκεί που το τσιτάτο σου είναι “Έκαψα το στρώμα μου να μην με τρώνε οι ψύλλοι”, να που τουμπάρει αυτό και άλλα πολλά, όπως το “Μόνη σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα”. Και εκεί που οι άλλες είναι τίγκα στους ψύλλους και μπουλούκι στο χορό, χώνεσαι και εσύ μην τυχόν και χάσεις…Τούς ψύλλους και τις γυροβολιές!!!! Ο λόγος? ένα κλικ. Καλέ τί έγινε? σε ρωτάνε όλοι που σε ξέρουν. Α μου έγινε κλικ απαντάς με το πιο ηλίθιο χαμόγελο απλωμένο σαν τραχανάς στο πρόσωπο. Κλικ κάνει και η χειροβομβίδα όταν την απασφαλίζεις –έτσι τουλάχιστον πιστεύω, γιατί δεν το έχω κάνει- αλλά δεν είναι απαραίτητα και καλό αυτό. Και μην σε μπερδέψει η ρυτίδα του λιονταριού στο μέτωπο. Δεν είναι πάντα βαθύς προβληματισμός, μπορεί και είναι το πιο σύνηθες: Δυσκοιλιότητα. Πραγματική και μεταφορική. Γι αυτό ψηφίζω δαγκωτό Χαχανούλη. Μάλιστα. Χαχανούλη. Και αν η χαζομάρα πάει με 10ετίες, τότε είναι άδικο να μην πιάνεται στα συντάξιμα, γιατί τώρα θα έβγαινα σε πλήρη σύνταξη. Θεμελιωμένο δικαίωμα και με το παραπάνω. Εγώ πάντως δεν θέλω, με τίποτα, να κατηγορηθώ για καζανοποίηση. Δεν βάζω όλους τους άντρες σε ένα καζάνι. Αλλοίμονο. Σε πολλά καζάνια, γιατί δεν χωράνε σε ένα μόνον. Ούτε θα υποστηρίξω ότι τα όλα τα γουρούνια ίδια μούρη έχουν. Οχι, ποτέ. Γιατί έχω δει εγώ γουρούνια που διαφέρουν λίγο απ τα άλλα. Στα γουρούνια γίνεται αυτό, γιατί έτσι και ένας άντρας τολμήσει να διαφέρει από τους άλλους, τότε ξεχνάει το όνομά του. Μαλάκα τον ανεβάζουν , μαλάκα τον κατεβάζουν. Αυτό του έλειπε, δηλαδή, να χαλάει και την πιάτσα! Στην πυρά , σαν τις μάγισσες τον Μεσαίωνα. Και αν ρίξουμε μια ματιά στα είδη, βλέπουμε ότι έχουν πολλά κοινά. π.χ. οι σκύλοι γαβγίζουν και τους αρέσουν τα κόκαλα, οι γάτες νιαουρίζουν και βγάζουν νύχια, τα πουλιά κελαηδάνε και οι άντρες έχουν το τηλεκοντρόλ ως προέκταση του δεξιού τους χεριού. Αυτό πρέπει να είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του είδους τους. Και αφού γυρίσουν 125 κανάλια τα πάνω κάτω και τανάπαλιν και δεν βρουν κάτι που τους αρέσει, τότε τους πνίγει μια ευγένεια που γίνεται λέξεις και σου λένε : βάλε ότι θέλεις…. Αλλά χαρακτηριστικά τους είδους είναι : Να μην κατεβάζουν ποτέ το καπάκι της τουαλέτας. Να γκρινιάζουν και σαν κύριο θέμα να είναι η κατηγόρια ότι είσαι γκρινιάρα…!!! Να έχουν ένα “πασαλίκι” στο DNA τους που περνάει από παππού σε πατέρα και σε γιο και πάει λέγοντας. Γιατί τα παιδιά ότι βλέπουν κάνουν. Εξάλλου η μαμά μικρό πασαδάκο τον έλεγε! Το πίστεψε! Να είναι “ψόφιοι” στην κούραση όταν γυρνάς σαν σβούρα όλη μέρα στο σπίτι για το μαζέψεις και αυτοί σε κοιτάνε. Αν κλείσεις τα μάτια και ακούσεις αντροκουβέντες , θα σου βγει χωρίς να το θέλεις το ερώτημα: καλέ οι μαμάδες σας το ξέρουν ότι είσαστε 11 το βράδυ έξω? Τόσο βάθος, τόσος προβληματισμός! Πάντα έλεγα ότι οι γυναικοπαρέες είναι πετυχημένη συνταγή. Δεν είναι τυχαίο που πάντα , μα πάντα έχω περάσει ωραία βγαίνοντας με φίλες. Και τελευταία όλο και πιο συχνά συναντάω αυτό το φαινόμενο κοιτώντας γύρω μου, όταν βγαίνω. Γιατί πολλές φορές συμβαίνουν γύρω σου πράγματα που ούτε τα παρατηρείς. Για να παρατηρήσεις πρέπει να σε απασχολήσει. Ακόμα και ο Θεός έκανε λάθος την πρώτη, αλλά ευτυχώς το διόρθωσε με την δεύτερη.

XΑΡΙΖΕΤΑΙ

Xαριζεται η πανεμορφη γκριφονιτσα της φωτογραφιας!

.... Η Μιλου ειναι πλεον σε ενα σπιτι στην Αθηνα που την λατρευουν και τους λατρευει!
Ακομα μια επιτυχια του Φιλοζωικου Συλλογου Ναυπλιου :)

Ηταν .... 
ηταν που ειχα τυλιξει τους οργασμους μου σε ριζοχαρτο και πανι βελουδινο.....μαυρο , με μια κοκκινη κορδελα να θυμαμαι τι εχω εκει….

ηταν....
ηταν που τους ειχα βαλει κατω κατω στο μπαουλο....

ηταν ... που ηρθε και τους ξεθαψε σε μια μονο στιγμη...
αυτό ηταν τελικα, τιποτα άλλο….

Οι δικοι σου θησαυροι!

Aνοιξα το σεντουκι σου για θησαυρους.

Οι πρωτοι ηχοι ξεφυγαν,

αρπαξα τη φωνη σου.Μυρισε ρουμι και καπνος.

Τις τελευταιες νοτες που προλαβα τις πηρα για μαξιλαρι!

Γυαλινα Γιατι…

Hταν τα γυαλινα ΓΙΑΤΙ που κατσαν πανω στα ΔΙΟΤΙ!

Καπου ραγισαν …

Σταματησαν στην γλυκεια ματια και το πηραν απ την αρχη! ΓΙΑΤΙ? Ξαναπαν με μια ανασα από βοτκα. Με το τσιγαρο που μυριζε λεβαντα, η μηπως λιβανι? Με μια αρχη που επαιζε στα ηλεκτροφορα καλωδια. Η γλυκα ελιωσε πριν καλα καλα προλαβει να γινει γευση και τα ΓΙΑΤΙ φρεναρησαν πριν καλα καλα προλαβουν να γινουν λεξη!

Μαγκωσε το δακρυ στον ιστο μιας αραχνης. Ενοιωσε σιγουρια! Σου κλεισα το ματι και δαγκωσα τη σοκολατα!! Δοκιμασα το σημερα και το βρηκα πιο γλυκο!!!

Kαι ήταν που….

Και ηταν που…
Kαι ηταν που το παθος ηταν στο παταρι σε γυαλινο κουτι που εγραφε απ εξω ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ αντι να είναι κατω να πεζουμε μπαλα!
Και ηταν που και το χαμογελο ηταν σε διπλανο χαρτοκουτι , αλλα ειχε προλαβει να πηδηξει!
Και ηταν που και οι στιγμες , ξεχασμενες καπου πισω στο χρονο, δεν λεγαν να στροφεψουν!
Μα όλα εγω πρεπει να τα κανω?
Και τα ζαχαρενια καμπανακια ηταν και αυτα που γιναν από σιδερο κι αρχισαν να με ξεκουφενουν!
Και τα χειλη ζουμερα σταφυλια να καλουν προκλητικα για φιλημα!
Και η φωτογραφια σου , για οσο την χρειαζομαι να μου δινει λογους για να γραφω.
Όλα είναι σχετικα! Ειπα!
Όλα είναι ρευστα σαν το νερο που θελησε να τρεξει σε δακρυ απ τα ματια και το μετανοιωσε! Σαν το χαμογελο που σκεφτηκε να ξαναναβει στο παταρι και βαρεθηκε! Σαν τον ηλιο που παιζει με το συννεφο κυνηγητο και το αστερι κλεινει ματι πονηρα!
Υ.Γ. εμεινα εδώ να σκαλιζω τις θυμησες και να τις γευομαι σαν σοκολατα!

Γυναικες ….! μετα σου λεει…!

Εμ και δεν έχουν και άδικο. Με όλα αυτά που βλέπουν, πως να μην μας “τη λένε”.
Και η ιστορία αρχίζει με αυτήν και από την μέρα που έφυγε ο “δικός της” και πέρασε ο άλλος…! Τον είδε , της άρεσε , …..κάτι πονηρές και λάγνες ματιές στην αρχή, μέχρι να τσιμπήσει… και μετά … μετά φιλιά στο στόμα!
Με τον “δικό της” δεν πρέπει να τα πηγαίνανε και πολύ καλά. Ομηρικοί καβγάδες σου λέει. Τι γύφτο τον ανέβαζε τι γύφτουλα τον κατέβαζε. Όχι ότι αυτή ήταν και καμιά ξανθό ανοιχτό Σουηδικό! Μαυροτσούκαλη κι αυτή, αλλά δεν είχε καμία σημασία! 
Βλέπει λοιπόν τον “άλλον” ωραίο παλληκάρι , γεροδεμένο, πιο ανοιχτόχρωμο , καστανό θα τον έλεγες και βουρρρρρ. Λείπει ο άντρας να την πέσουμε στον γκόμενο! Τα κουνήματα που του έκανε, τα φιλιά, οι αναστεναγμοί άνευ λόγου και αιτίας, ήταν το κάτι άλλο! Της έτρεχαν τα σάλια στην κυριολεξία! Ένα δίκιο μπορεί να το είχε, γιατί ήταν πολύ κλεισμένη μέσα! Αλλά αυτό δεν την δικαιολογεί κιόλας.
Και σήμερα. Ξαφνικά. Απ το πουθενά. Μα απ το πουθενά. Έπεσε να τον φάει. Ο καημένος δεν κατάλαβε από που του ήρθε. Και ξαφνικά βγαίνει και ο άντρας της! Εκεί κόντεψε να γίνει η Σφαγή του Μάμαλη!
Κυρά μου, κλείστο! Βούλωσε το! Που πας να κάνεις και την ηθική και που να εγώ βλέπω αρσενικό και άφησε με να τον φάω! Τίποτα!
Σήκωσε τρίχα και ο δικός μου, άρχισε να γαβγίζει , πρέπει να ταβγαλε και όλα στη φόρα…στον άλλον. Και γύρισε , μου έριξε ένα βλέμμα που έλεγε πολλά…! Εμ τουταχα πει εγώ. Αλλά δεν με πίστευε. Έτσι είναι οι γυναίκες Σακιλάκο μου : Σκύλες!!!!! Όχι όλες φυσικά. Υπάρχουν και καλές κοπέλες!

Το αίμα της καρδιάς!

Κρύο το πάτωμα .
Μαζεμένη κουβάρι, κρατώντας αγκαλιά σφιχτά τα γόνατα της . Προσπαθώντας να φτιάξει το πάζλ της ζωής της . Πολλά τα μαύρα κομμάτια. Πουν να βρει άκρη… Τόσοι οι θάνατοι , σε τόσο λίγο χρόνο… Θάνατοι διαφορετικοί! Τόση λύπη! Τόσος πόνος! Τόσο κλάμα. Για τον καθένα χωριστά και για όλους μαζί! Και το χαμόγελο. Πέθανε κι αυτό!
Κόκκινα τα δάκρυα . Το αίμα της καρδιάς . Οι πληγές ανοιχτές . Αιμορραγούν! Δεν κλείνουν εύκολα. Κι αν κλείσουν είναι πάντα εύκολο να αιμορραγήσουν ξανά.
θλίψη, πόνος, δάκρυα
Αγρίμι η ψυχή . Ανήμερο. Το μόνο άγγιγμα που ήθελε, του ανέμου. Το μόνο χάδι του ήλιου. Ήχους… των πουλιών, της θάλασσας . Μόνο αυτά . Ανθρώπου κανένα. Αγρίμι!
Απ το φεγγίτη ψηλά πέφτει το φως του φεγγαριού. Χλωμό! Τα βλέφαρα βαριά. Ο ύπνος εύκολος. Οι εφιάλτες κοντά. Τ όνειρο φευγάτο. .. από καιρό …!

Φεισμπουκοπλακες Νο1. (φεισμπουκοβλακες)

Και εκεί που είσαι στην απόλυτη νιρβάνα και στο Home δεν κινείται τίποτα, και εσύ συνεχίζεις ν ακούς στο youtube τη μουσικουλα σου και που και που να στέλνεις  και στο τοίχο σου κανένα ωραίο τραγουδάκι , εκεί λοιπόν σου ανοίγει το παραθυράκι του Γιάννη.
Ποιανού Γιάννη?? Έλα μου ντε!!!
Λίγα λόγια λοιπόν, για το Γιάννη!
Ο Γιάννης είναι φεισμπουκικος Γκόμενος με Γ κεφαλαίο όπως του ονόματος του (1000% παντρεμένος-καταπιεσμένος και ολίγη από πεσμένος…), με αδυναμία σε κάθε τι ξανθό , από φυσικό μέχρι νούμερο 11 ξανθό του Βορρά και λίγο παραπάνω να μην πω, σύνορα βόρειο σέλας. Ξανθιά καουκα να δει και το mouse πλέον πάει μόνο του. Αυτόματα! Στην πέφτει φόρα παρτίδα με στυλακι όμως , όχι καλημέρα-καλησπέρα , ενοχλώ και τέτοια,,,, αυτά είναι ξεπερασμένα,,, Κατ ευθείαν στο ψητό : Που είσαι κοριτσαρα μου? ….
και ψάχνεσαι εσύ, να δεις  ποιος είναι αυτός, δεν μπορεί λες, φίλος είναι, που δεν τον θυμάμαι, απ το σχολειό με βρήκε, απ το στρατό, από τα συνδικαλιστικά όργανα που πήγαινα κάποτε, , από κάπου πάντως είναι φίλος, δεν μπορεί…. Πατάς πάνω του και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι μια φωτο όχι φλου καρά φλουυυυυ που είναι σαν να έχεις 12 βαθμούς μυωπία και να μην έχεις βάλει τα πατομπουκαλα σου..  Κάτω αριστερά κοιτάς για φίλους. Φίλοι????? Κανένας ! Φίλες ουυυυυυυ : 2342!!!! Αυτό που σου βγάζει μάτι είναι το ΞΑΝΘΟ , μα το απόλυτο ξανθό!!! Ε τώρα δεν ρολάρεις και τις 2342 να δεις αν υπάρχει και καμιά με ανταύγειες… βαριέσαι, και ποιος ο λόγος εξάλλου. Εν τω μεταξύ όση ώρα εσύ τα κάνεις αυτά, αυτός έχει πλακωθεί στα μηνύματα γιατί δεν του απαντάς. Λύσσα κακιά όμως…
Μωράκι που είσαι? Γιατί δεν μου μιλάς κορίτσαρε μου?
Μου??!!!! Μουξινος και ξερός ρε ! Μονολογείς.
Κοριτσαρα , κορίτσαρε μου … και πάει λέγοντας … Τα παίρνεις στην κράνα και πετάς ένα : Ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε που αν είχε ήχο σ αυτά που γράφεις το φεισμπουκ , θα σε είχαν ακούσει 5 οικοδομικά τετράγωνα γύρω γύρω και λίγα λέω.
  - Έλα γλύκα μου , ξανθό μωράκι μου εσύ … απτόητος ο Γιάννης !!!!
Αυτοπεποίθηση Μπραντ Πιτ, Τζωρτζ Κλούνευ, όλων των Τζέημς Μποντ(ς) , Άλεν Ντελον (αλλά τοτεεεε στα νιάτα του), και δεν ξέρω ποιανών άλλων αστέρων ! όλοι μαζί στο Γιάννη πάνω! Τώρα σε τέτοιες περιπτώσεις τι να πεις? Συνήθως δεν σου συμβαίνει να κολλάς, την  έχεις έτοιμη την ατάκα . Αλλά ο Γιάννης σε αποστομώνει!!!! Είναι άπαιχτος… Δεν ξέρεις τι να πεις. Κλείνεις το παραθυράκι , αλλά ξεχνάς να το αμπαρώσεις. Και συνεχίζει ο Γιάννης.
- Ρε Μωρακλα μου μίλα μου …. Δεν μπορώ … Θα πέσω να σκοτωθώ αν δεν μου  μιλήσεις…..!!! Δώσε μου ένα παθιασμένο φιλάκι και μετά ας πιω το δηλητήριο … (Romeo and Juliet???!!!)

Καλά σκέπτεσαι, όλοι αυτοί που είναι μαζεμένοι? Όλοι εδω μέσα? Και τότε αρχίζεις μια προσπάθεια να αναλύσεις τι είναι το φεισμπουκ , ποιος ο λόγος ύπαρξης του, τι είσαι εσύ, ποιος ο λόγος ύπαρξης σου, με λίγα λόγια σου βγαίνουν κάτι υπαρξιακά, που δεν υπήρχε περίπτωση να σου βγουν…!Εκεί στα καλά καθούμενα, στην ηρεμία σου, στη νιρβάνα σου, που απολάμβανες τη μουσικούλα σου… !!!
Είδες ο Γιάννης τι έκανε? Γιάννη μου το μαντήλι σου….
Πατάς ξανά επάνω του , του κάνεις ένα μπλοκάρισμα και ξεμπερδεύεις. Με τα νευρά τσατάλια όμως…!
Πάει αυτός, whos next ??? Ο επόμενος παιδιά….Γιατί από Γιάννηδες … ουυυυυυυυυυυυ γεμάτος ο ιντερνοκοσμος , κυκλοφορούν ελεύθεροι… !!! Μην σας πω ότι κυκλοφορούν και στον πραγματικό κόσμο!!!

Γλυκέ μου Κλέφτη!

Ονειρεύτηκα τ όνειρο.
Φοβήθηκα τον εφιάλτη.
Ήρθες εσύ.
Μου ψιθύρισες .
Μη φοβάσαι γλυκό μου χαμόγελο!
...
Σε φαντάστηκα… Ήρθες?
Ένοιωσα τη γεύση σου .
Έχασα τη μορφή σου.
Δεν την είδα ποτέ.
Ένας ψίθυρος, κάποια λόγια!
και όταν έχεις εφιάλτες θα έρχομαι
να στους κλέβω
και να σου ομορφαίνω τα όνειρα .

Ένοιωσα το φιλί σου.
Μου κλεψες το χαμόγελο μου.
Γλυκέ μου κλέφτη!